ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΕΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΕ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΟΥΣ - ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ!
ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΦΤΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΤΡΕΝΟ ΤΟΥ "ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ" ΚΑΙ ΤΗΣ "ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ"!
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ..!
14/11/07
7/11/07
Μία φορά και έναν καιρό,
Σε έναν μακρινό και άγνωστο κόσμο ο κακός μάγος ΜΠΟΛΚΕΝΣΤΑΙΝ* κατάφερε να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις της παιδείας (29 υπουργούς Παιδείας των κρατών - μελών της ΕΕ και ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών της επιρροής της) εν έτη 1999 μ.Χ. στον ομφαλό του τότε γνωστού κόσμου, την επική ΜΠΟΛΟΝΙΑ! Ο μέγιστος άρχων της Μέσης Γης, γνωστός και ως ‘ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΣ’, του είχε αναθέσει τη δημιουργία ενός πανίσχυρου στρατού ικανού να στελεχώσει τις αμέτρητες επιχειρήσεις του.
Και ο τρόπος ευρέθη…..
Η προσαρμογή των εκπαιδευτικών συστημάτων στις ανάγκες της αγοράς!
Ας προσγειωθούμε λοιπόν.. Σύμφωνα με τη Διακήρυξη, οι υπουργοί Παιδείας που την προσυπέγραψαν (από Ελλάδα μεριά την υπογραφή του έβαλε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γ. Αρσένης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ) προκειμένου να διασφαλίσουν «καλύτερη συμβατότητα και πληρέστερη συγκρισιμότητα» των συστημάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης, αναλαμβάνουν να επιτύχουν βραχυπρόθεσμα και σε κάθε περίπτωση μέχρι το 2010 συγκεκριμένους στόχους.
Τα βασικά μέτρα που προβλέπονται από τη Διακήρυξη της Μπολόνια είναι τα εξής:
1.«Υιοθέτηση συστήματος το οποίο θα στηρίζεται βασικά σε δύο κύκλους σπουδών, έναν προπτυχιακό (διάρκειας τριών τουλάχιστον ετών) και έναν μεταπτυχιακό. Ο τίτλος σπουδών του πρώτου κύκλου θα αναγνωρίζεται στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας σαν ικανό επαγγελματικό προσόν (εννοείται η απόκτηση περιορισμένων επαγγελματικών δεξιοτήτων και σε καμία περίπτωση η ικανότητα για ολοκληρωμένη επιστημονική εργασία), ενώ ο δεύτερος κύκλος θα πρέπει να οδηγεί στο μεταπτυχιακό δίπλωμα (master) ή/και στο διδακτορικό δίπλωμα».
2.«Καθιέρωση ενός συστήματος διδακτικών μονάδων, ανάλογου με το εφαρμοζόμενο σήμερα Ευρωπαϊκό Σύστημα Μεταφοράς Διδακτικών Μονάδων (ECTS = European Credit Transfer System), για την προώθηση της ευρύτερης δυνατής κινητικότητας των φοιτητών». Το νέο στοιχείο που εισάγεται με τη Διακήρυξη είναι ότι διδακτικές μονάδες μπορούν να συγκεντρώνονται στο εξής «και σε συστήματα εκπαίδευσης εκτός του πλαισίου της Ανώτατης Εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένων και των συστημάτων διά βίου εκπαίδευσης, αρκεί αυτά να αναγνωρίζονται από τα εμπλεκόμενα Πανεπιστήμια υποδοχής».
3.«Υιοθέτηση ενός συστήματος τίτλων σπουδών οι οποίοι θα είναι εύκολα αναγνώσιμοι και συγκρίσιμοι, με τη βοήθεια και του θεσμού του Συμπληρώματος Διπλώματος (Diploma Supplement), με στόχο την προώθηση της απασχολησιμότητας των Ευρωπαίων πολιτών και της διεθνούς ανταγωνιστικότητας του Ευρωπαϊκού συστήματος Ανώτατης Εκπαίδευσης». Το Συμπλήρωμα Διπλώματος είναι ένα είδος πιστοποιητικού που θα συνοδεύει τον τίτλο σπουδών, περιλαμβάνοντας λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα σπουδών που ακολούθησε ο απόφοιτος, προκειμένου να διευκολυνθεί η «αγορά» στην «αξιολόγηση» των «προσόντων» του. Η ανάγκη υιοθέτησης του Συμπληρώματος Διπλώματος καταμαρτυρεί την πολυδιαφοροποίηση των σπουδών και του επιπέδου τους.
4. «Προώθηση της κινητικότητας, με ξεπέρασμα των εμποδίων που δυσχεραίνουν την ελεύθερη κίνηση των φοιτητών, των διδασκόντων, ερευνητών και διοικητικού προσωπικού».
5. «Προώθηση της ευρωπαϊκής συνεργασίας στη διασφάλιση της ποιότητας (εννοείται ένα γενικευμένο σύστημα αξιολόγησης), με στόχο την ανάπτυξη συγκρίσιμων κριτηρίων και μεθοδολογιών».
6. «Προώθηση των απαραίτητων ευρωπαϊκών διαστάσεων στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κατά κύριο λόγο σε σχέση με τα προγράμματα σπουδών, τη συνεργασία μεταξύ ιδρυμάτων, τα σχήματα κινητικότητας και τα ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών και άσκησης, κατάρτισης - επιμόρφωσης και έρευνας», που δε σημαίνει τη δημιουργία ενιαίων προγραμμάτων σπουδών, αλλά το σχεδιασμό τους στη βάση της συμπληρωματικότητας και του καταμερισμού που θα επιβάλλει το συμφέρον του μεγάλου κεφαλαίου στα διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα και τμήματα.
Μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί άλλες τέσσερις σύνοδοι των υπουργών παιδείας της Ε.Ε. : Πράγα 2001 με Έλληνα υπουργό τον Π.Ευθυμίου (ΠΑΣΟΚ), Βερολίνο 2003 (Π.Ευθυμίου), Μπέργκεν 2005 με Ελληνίδα αυτή τη φορά υπουργό την Μ.Γιαννάκου (ΝΔ) …τι να κάνει αυτή η ψυχή;… και τέλος, Λονδίνο 2007 (Μ.Γιαννάκου) που είχαν ως σκοπό τον έλεγχο της εφαρμογής των ‘νεοφιλελεύθερων’ πολιτικών στην εκπαίδευση της κάθε χώρας.
Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε η θετική στάση και του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις, πέρα από τα δύο κόμματα εξουσίας (πανάθεμά τα!). Το γεγονός αυτό διαφαίνεται πλήρως από τη συμμετοχή του Αλ.Αλαβάνου, το 2001, στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, η οποία συνέταξε μία Έκθεση Πρωτοβουλίας σχετικά με τα Πανεπιστήμια και την Ανώτατη Εκπαίδευση στον λεγόμενο Ευρωπαϊκό Χώρο. Έχοντας, λοιπόν, υπόψη την έκθεση αυτή το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, σύμφωνα με το ψήφισμα που πραγματοποιήθηκε, πιστεύει, μεταξύ των υπολοίπων, ότι πρέπει να επιταχυνθεί και να ενδυναμωθεί η διαδικασία της Μπολόνια. (Ωραίος ο Αλέκος..!)
*Το όνομα το δανειστήκαμε από τον επίτροπο για θέματα ανταγωνιστικότητας, Μπόλκενσταιν, εμπνευστή της οδηγίας Μπολκενστάιν, που εγκρίθηκε στις 13/01/2004 από την ευρωπαϊκή επιτροπή.
(Περί της σχετικής οδηγίας έπεται συνέχεια)
Και ο τρόπος ευρέθη…..
Η προσαρμογή των εκπαιδευτικών συστημάτων στις ανάγκες της αγοράς!
Ας προσγειωθούμε λοιπόν.. Σύμφωνα με τη Διακήρυξη, οι υπουργοί Παιδείας που την προσυπέγραψαν (από Ελλάδα μεριά την υπογραφή του έβαλε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γ. Αρσένης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ) προκειμένου να διασφαλίσουν «καλύτερη συμβατότητα και πληρέστερη συγκρισιμότητα» των συστημάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης, αναλαμβάνουν να επιτύχουν βραχυπρόθεσμα και σε κάθε περίπτωση μέχρι το 2010 συγκεκριμένους στόχους.
Τα βασικά μέτρα που προβλέπονται από τη Διακήρυξη της Μπολόνια είναι τα εξής:
1.«Υιοθέτηση συστήματος το οποίο θα στηρίζεται βασικά σε δύο κύκλους σπουδών, έναν προπτυχιακό (διάρκειας τριών τουλάχιστον ετών) και έναν μεταπτυχιακό. Ο τίτλος σπουδών του πρώτου κύκλου θα αναγνωρίζεται στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας σαν ικανό επαγγελματικό προσόν (εννοείται η απόκτηση περιορισμένων επαγγελματικών δεξιοτήτων και σε καμία περίπτωση η ικανότητα για ολοκληρωμένη επιστημονική εργασία), ενώ ο δεύτερος κύκλος θα πρέπει να οδηγεί στο μεταπτυχιακό δίπλωμα (master) ή/και στο διδακτορικό δίπλωμα».
2.«Καθιέρωση ενός συστήματος διδακτικών μονάδων, ανάλογου με το εφαρμοζόμενο σήμερα Ευρωπαϊκό Σύστημα Μεταφοράς Διδακτικών Μονάδων (ECTS = European Credit Transfer System), για την προώθηση της ευρύτερης δυνατής κινητικότητας των φοιτητών». Το νέο στοιχείο που εισάγεται με τη Διακήρυξη είναι ότι διδακτικές μονάδες μπορούν να συγκεντρώνονται στο εξής «και σε συστήματα εκπαίδευσης εκτός του πλαισίου της Ανώτατης Εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένων και των συστημάτων διά βίου εκπαίδευσης, αρκεί αυτά να αναγνωρίζονται από τα εμπλεκόμενα Πανεπιστήμια υποδοχής».
3.«Υιοθέτηση ενός συστήματος τίτλων σπουδών οι οποίοι θα είναι εύκολα αναγνώσιμοι και συγκρίσιμοι, με τη βοήθεια και του θεσμού του Συμπληρώματος Διπλώματος (Diploma Supplement), με στόχο την προώθηση της απασχολησιμότητας των Ευρωπαίων πολιτών και της διεθνούς ανταγωνιστικότητας του Ευρωπαϊκού συστήματος Ανώτατης Εκπαίδευσης». Το Συμπλήρωμα Διπλώματος είναι ένα είδος πιστοποιητικού που θα συνοδεύει τον τίτλο σπουδών, περιλαμβάνοντας λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα σπουδών που ακολούθησε ο απόφοιτος, προκειμένου να διευκολυνθεί η «αγορά» στην «αξιολόγηση» των «προσόντων» του. Η ανάγκη υιοθέτησης του Συμπληρώματος Διπλώματος καταμαρτυρεί την πολυδιαφοροποίηση των σπουδών και του επιπέδου τους.
4. «Προώθηση της κινητικότητας, με ξεπέρασμα των εμποδίων που δυσχεραίνουν την ελεύθερη κίνηση των φοιτητών, των διδασκόντων, ερευνητών και διοικητικού προσωπικού».
5. «Προώθηση της ευρωπαϊκής συνεργασίας στη διασφάλιση της ποιότητας (εννοείται ένα γενικευμένο σύστημα αξιολόγησης), με στόχο την ανάπτυξη συγκρίσιμων κριτηρίων και μεθοδολογιών».
6. «Προώθηση των απαραίτητων ευρωπαϊκών διαστάσεων στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κατά κύριο λόγο σε σχέση με τα προγράμματα σπουδών, τη συνεργασία μεταξύ ιδρυμάτων, τα σχήματα κινητικότητας και τα ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών και άσκησης, κατάρτισης - επιμόρφωσης και έρευνας», που δε σημαίνει τη δημιουργία ενιαίων προγραμμάτων σπουδών, αλλά το σχεδιασμό τους στη βάση της συμπληρωματικότητας και του καταμερισμού που θα επιβάλλει το συμφέρον του μεγάλου κεφαλαίου στα διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα και τμήματα.
Μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί άλλες τέσσερις σύνοδοι των υπουργών παιδείας της Ε.Ε. : Πράγα 2001 με Έλληνα υπουργό τον Π.Ευθυμίου (ΠΑΣΟΚ), Βερολίνο 2003 (Π.Ευθυμίου), Μπέργκεν 2005 με Ελληνίδα αυτή τη φορά υπουργό την Μ.Γιαννάκου (ΝΔ) …τι να κάνει αυτή η ψυχή;… και τέλος, Λονδίνο 2007 (Μ.Γιαννάκου) που είχαν ως σκοπό τον έλεγχο της εφαρμογής των ‘νεοφιλελεύθερων’ πολιτικών στην εκπαίδευση της κάθε χώρας.
Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε η θετική στάση και του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις, πέρα από τα δύο κόμματα εξουσίας (πανάθεμά τα!). Το γεγονός αυτό διαφαίνεται πλήρως από τη συμμετοχή του Αλ.Αλαβάνου, το 2001, στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, η οποία συνέταξε μία Έκθεση Πρωτοβουλίας σχετικά με τα Πανεπιστήμια και την Ανώτατη Εκπαίδευση στον λεγόμενο Ευρωπαϊκό Χώρο. Έχοντας, λοιπόν, υπόψη την έκθεση αυτή το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, σύμφωνα με το ψήφισμα που πραγματοποιήθηκε, πιστεύει, μεταξύ των υπολοίπων, ότι πρέπει να επιταχυνθεί και να ενδυναμωθεί η διαδικασία της Μπολόνια. (Ωραίος ο Αλέκος..!)
*Το όνομα το δανειστήκαμε από τον επίτροπο για θέματα ανταγωνιστικότητας, Μπόλκενσταιν, εμπνευστή της οδηγίας Μπολκενστάιν, που εγκρίθηκε στις 13/01/2004 από την ευρωπαϊκή επιτροπή.
(Περί της σχετικής οδηγίας έπεται συνέχεια)
Πιστωτικές μονάδες: Ο… ‘τρίτος πόλος’ της Μπολόνια…
Πρόκειται για την καθιέρωση ενός συστήματος διδακτικών μονάδων, ανάλογου με το εφαρμοζόμενο σήμερα Ευρωπαϊκό Σύστημα Μεταφοράς Διδακτικών Μονάδων (ECTS= European Credit Transfer System), για την προώθηση της ευρύτερης δυνατής κινητικότητας των φοιτητών.
Πρόκειται για σύστημα που υπολογίζει τη βαρύτητα κάθε μαθήματος στο πρόγραμμα σπουδών ανάλογα με τις ώρες και τη σημασία του για το συγκεκριμένο αντικείμενο των σπουδών. Δηλαδή υπάρχει μια διαβάθμιση των ωριαίων μονάδων του κάθε μαθήματος, ανάλογα με το αν είναι μάθημα κορμού, παρεμφερούς αντικειμένου, εργαστηριακό, κατ' επιλογή υποχρεωτικό ή μάθημα γενικότερων δεξιοτήτων, όπως η ξένη γλώσσα, η χρήση Η/Υ κλπ. Το νέο στοιχείο που εισάγεται με τη Διακήρυξη είναι ότι διδακτικές μονάδες μπορούν να συγκεντρώνονται στο εξής «και σε συστήματα εκπαίδευσης εκτός του πλαισίου της Ανώτατης Εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένων και των συστημάτων διά βίου εκπαίδευσης, αρκεί αυτά να αναγνωρίζονται από τα εμπλεκόμενα Πανεπιστήμια υποδοχής».
Σημειώνεται ότι η Υπουργική απόφαση για την εφαρμογή του συστήματος Μεταφοράς και Συσσώρευσης των πιστωτικών μονάδων σε Α.Ε.Ι. υπογράφτηκε από την… πρώην υπουργό Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου (Ν.Δ) στις 13/8/07.
Πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα όμως;
Η μεταφορά και συσσώρευση των πιστωτικών μονάδων στηρίζεται σε τρία κριτήρια: τις ώρες επαφής με το πανεπιστήμιο, το φόρτο εργασίας και τα μαθησιακά αποτελέσματα (αναλυτικές βαθμολογίες με ανάλογες κατηγοριοποιήσεις των σπουδαστών). Συγκεκριμένα, κάθε ακαδημαϊκό έτος αντιστοιχεί σε 60 μονάδες, κάθε εξάμηνο σε 30 μονάδες και κάθε τρίμηνο σε 20. Κάθε μάθημα δε, αντιστοιχεί και αυτό σε μονάδες ανάλογα με τη σπουδαιότητά του, οι οποίες ορίζονται από το εκάστοτε ίδρυμα.
Το σύστημα των μονάδων βασίζεται στον πλήρη φόρτο εργασίας του φοιτητή και δεν περιορίζεται μόνο στις ώρες διδασκαλίας, αφού ο αριθμός τους αντικατοπτρίζει την ποσότητα εργασίας που απαιτείται για κάθε μάθημα δηλαδή παραδόσεις, εργασίες, σεμινάρια, φροντιστήριο, εργασία σε χώρους δουλειάς, προσωπική μελέτη στη βιβλιοθήκη ή στο σπίτι και εξετάσεις ή άλλες δραστηριότητες αξιολόγησης. Για να πάρει λοιπόν κάποιος ένα πτυχίο, δεν έχει σημασία τι μαθήματα κάνει και πού τα κάνει, αρκεί να μαζέψει τους κατάλληλους «πόντους», 180 για τριετείς σπουδές, 240 για τετραετείς σπουδές, 300 για πενταετείς…Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί κάποιος να πάρει 180 πιστωτικές μονάδες από ένα κολέγιο του εξωτερικού και να συμπληρώσει τις 60 μονάδες από ένα ΙΕΚ και έτσι να είναι ισότιμος με έναν απόφοιτο τεταρτοετούς φοίτησης.
(Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες κολεγίων, η ισοτιμία των πιστωτικών μονάδων σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια τα οποία συνεργάζονται με ελληνικά κολλέγια είναι ένα θέμα που θα αναγκάσει τελικά την ελληνική πολιτεία να αναγνωρίσει τα πτυχία τους, έστω και χωρίς την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.)
Παράλληλα, με το σύστημα των E.C.T.S η έννοια του ενιαίου πτυχίου για όλους τους αποφοίτους μιας σχολής καταργείται και οδηγούμαστε στην έννοια του ατομικού πτυχίου = άθροισμα πιστωτικών μονάδων (credits). Αυτή η «προσωποποίηση» των πτυχίων εύκολα θα οδηγήσει στην πλήρη κατάργηση των γενικών συλλογικών συμβάσεων για ομοειδείς ομάδες εργαζομένων π.χ χημικοί στη βιομηχανία, μηχανικοί στις κατασκευές κλπ, ενώ οξύνει την έννοια του ανταγωνισμού ανάμεσα στα άτομα.
Σημαντικό είναι επίσης, ότι με αυτόν τον τρόπο η πολιτεία απαλλάσσεται από την ευθύνη και τη δέσμευση για αξιοπρεπή εκπαίδευση και πτυχία με αξία αναθέτοντας την ευθύνη στο φοιτητή, ο οποίος αρχίζει το κυνήγι των πιστωτικών μονάδων με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα κατοχυρώσει τα επαγγελματικά του προσόντα.
Το σύστημα των πιστωτικών μονάδων έχει αρχίσει να εφαρμόζεται, σε πρώιμο στάδιο, ήδη σε ορισμένα πανεπιστήμια με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Χαροκόπειο στο τμήμα της Διαιτολογίας και Διατροφής. Συγκεκριμένα, η πρακτική των διαιτολόγων «οφείλει» να μεταβληθεί για να υπακούσει στις ευρωπαϊκές εντολές, να αυξηθεί δηλαδή για να καλύψει τις πιστωτικές μονάδες που απαιτείται για να θεωρείται ευρωπαϊκά αναγνωρίσιμη. Η πρόταση που έχει δοθεί είναι η απασχόληση σε επιχειρήσεις, βιομηχανίες και κοινότητες. Σημειώνουμε, ότι στη Γαλλία οι πρακτικές εργασίες γίνονται σχεδόν αποκλειστικά σε επιχειρήσεις και μάλιστα σπάνια αμείβονται. Η βαθμολόγηση της πρακτικής αυτής δεν καθορίζεται αποκλειστικά με ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά σε μεγάλο βαθμό από την κριτική του επιχειρηματία.
Σε μερικές σχολές της Ιταλίας υπάρχουν τα προγράμματα stage, τα οποία προβλέπουν απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία φοιτητών, ενώ είναι υποχρεωτικά για το πτυχίο και έχουν πιστωτικές μονάδες. Ακόμα, στα πανεπιστήμια της χώρας πολλές επιχειρήσεις καταρτίζουν εκπαιδευτικά προγράμματα με τη συνεργασία των ιδρυμάτων, όπως το πρόγραμμα «road school» της Fiat στο Πολυτεχνείο του Τορίνο αξίας 3 πιστωτικών μονάδων. Στο ίδιο ίδρυμα το μπόνους για την εθελοντική εργασία των φοιτητών στη χειμερινή ολυμπιάδα του Τορίνο ήταν 5 πιστωτικές μονάδες.
Τα παραδείγματα αναφέρονται γιατί σύμφωνα με τη διακήρυξη της Μπολόνια στόχος των υπουργών είναι ένα κοινό πλαίσιο οργάνωσης και λειτουργίας των ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης, οπότε καλό είναι να γνωρίζουμε τι μας έρχεται...
ΙΔΒΕ: Ινστιτούτα δια βίου εκπαίδευσης
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, δίνεται το δικαίωμα σε Ανώτατα Εκπαιδευτικά και Τεχνολογικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι. – Τ.Ε.Ι.) να δημιουργήσουν, εάν επιθυμούν, Ινστιτούτα διά βίου μάθησης στο εσωτερικό τους. Οι τίτλοι που θα δίδονται δεν θα είναι πτυχία αλλά πιστοποιητικά παρακολούθησης. Θα λειτουργήσουν με δίδακτρα, που θα καθορίσουν τα ίδια τα Ιδρύματα, τα οποία θα λάβουν και επιπλέον πιστώσεις για τα Ινστιτούτα που θα λειτουργήσουν. Παράλληλα όμως, δίδεται το ίδιο δικαίωμα και σε φορείς, όπως για παράδειγμα στα Επιμελητήρια, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή στους κοινωνικούς εταίρους.
Τα ινστιτούτα ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ θα χορηγούν πιστωτικές μονάδες, με τις οποίες, ο εργαζόμενος θα συμπληρώνει τον ατομικό φάκελο προσόντων του. Ο εργαζόμενος δηλαδή, θα πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε θέση ετοιμότητας για να προσθέτει και άλλες πιστωτικές μονάδες στο φάκελό του για να μη βγει εκτός αγοράς. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος κατάρτισης-επανακατάρτισης, υπό την απειλή της ανεργίας, ο οποίος καθιερώνει την εργασιακή ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο. Κάθε πτυχίο λοιπόν, μετατρέπεται σε ένα άθροισμα πιστωτικών μονάδων , που μας εξωθεί στο δια βίου τρέξιμο, στα σεμινάρια και τα ανοιχτά πανεπιστήμια προς ικανοποίηση των εκάστοτε αναγκών της αγοράς-επιχειρηματιών.
Τονίζουμε τέλος, ότι μέσω των μεταρρυθμίσεων εξαλείφεται η έννοια των συλλογικών συμβάσεων η έννοια του ενιαίου πτυχίου αφού το πτυχίο-πιστωτικές μονάδες του κάθε ατόμου θα εμπεριέχει διαφορετικά στοιχεία. Αλλοιώνεται η ποιότητα των σπουδών, ενώ γινόμαστε αποδέκτες στείρας και ευέλικτης γνώσης, η οποία θα μπορεί εύκολα με τον καιρό να ξεπεραστεί.
Πρόκειται για σύστημα που υπολογίζει τη βαρύτητα κάθε μαθήματος στο πρόγραμμα σπουδών ανάλογα με τις ώρες και τη σημασία του για το συγκεκριμένο αντικείμενο των σπουδών. Δηλαδή υπάρχει μια διαβάθμιση των ωριαίων μονάδων του κάθε μαθήματος, ανάλογα με το αν είναι μάθημα κορμού, παρεμφερούς αντικειμένου, εργαστηριακό, κατ' επιλογή υποχρεωτικό ή μάθημα γενικότερων δεξιοτήτων, όπως η ξένη γλώσσα, η χρήση Η/Υ κλπ. Το νέο στοιχείο που εισάγεται με τη Διακήρυξη είναι ότι διδακτικές μονάδες μπορούν να συγκεντρώνονται στο εξής «και σε συστήματα εκπαίδευσης εκτός του πλαισίου της Ανώτατης Εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένων και των συστημάτων διά βίου εκπαίδευσης, αρκεί αυτά να αναγνωρίζονται από τα εμπλεκόμενα Πανεπιστήμια υποδοχής».
Σημειώνεται ότι η Υπουργική απόφαση για την εφαρμογή του συστήματος Μεταφοράς και Συσσώρευσης των πιστωτικών μονάδων σε Α.Ε.Ι. υπογράφτηκε από την… πρώην υπουργό Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου (Ν.Δ) στις 13/8/07.
Πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα όμως;
Η μεταφορά και συσσώρευση των πιστωτικών μονάδων στηρίζεται σε τρία κριτήρια: τις ώρες επαφής με το πανεπιστήμιο, το φόρτο εργασίας και τα μαθησιακά αποτελέσματα (αναλυτικές βαθμολογίες με ανάλογες κατηγοριοποιήσεις των σπουδαστών). Συγκεκριμένα, κάθε ακαδημαϊκό έτος αντιστοιχεί σε 60 μονάδες, κάθε εξάμηνο σε 30 μονάδες και κάθε τρίμηνο σε 20. Κάθε μάθημα δε, αντιστοιχεί και αυτό σε μονάδες ανάλογα με τη σπουδαιότητά του, οι οποίες ορίζονται από το εκάστοτε ίδρυμα.
Το σύστημα των μονάδων βασίζεται στον πλήρη φόρτο εργασίας του φοιτητή και δεν περιορίζεται μόνο στις ώρες διδασκαλίας, αφού ο αριθμός τους αντικατοπτρίζει την ποσότητα εργασίας που απαιτείται για κάθε μάθημα δηλαδή παραδόσεις, εργασίες, σεμινάρια, φροντιστήριο, εργασία σε χώρους δουλειάς, προσωπική μελέτη στη βιβλιοθήκη ή στο σπίτι και εξετάσεις ή άλλες δραστηριότητες αξιολόγησης. Για να πάρει λοιπόν κάποιος ένα πτυχίο, δεν έχει σημασία τι μαθήματα κάνει και πού τα κάνει, αρκεί να μαζέψει τους κατάλληλους «πόντους», 180 για τριετείς σπουδές, 240 για τετραετείς σπουδές, 300 για πενταετείς…Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί κάποιος να πάρει 180 πιστωτικές μονάδες από ένα κολέγιο του εξωτερικού και να συμπληρώσει τις 60 μονάδες από ένα ΙΕΚ και έτσι να είναι ισότιμος με έναν απόφοιτο τεταρτοετούς φοίτησης.
(Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες κολεγίων, η ισοτιμία των πιστωτικών μονάδων σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια τα οποία συνεργάζονται με ελληνικά κολλέγια είναι ένα θέμα που θα αναγκάσει τελικά την ελληνική πολιτεία να αναγνωρίσει τα πτυχία τους, έστω και χωρίς την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.)
Παράλληλα, με το σύστημα των E.C.T.S η έννοια του ενιαίου πτυχίου για όλους τους αποφοίτους μιας σχολής καταργείται και οδηγούμαστε στην έννοια του ατομικού πτυχίου = άθροισμα πιστωτικών μονάδων (credits). Αυτή η «προσωποποίηση» των πτυχίων εύκολα θα οδηγήσει στην πλήρη κατάργηση των γενικών συλλογικών συμβάσεων για ομοειδείς ομάδες εργαζομένων π.χ χημικοί στη βιομηχανία, μηχανικοί στις κατασκευές κλπ, ενώ οξύνει την έννοια του ανταγωνισμού ανάμεσα στα άτομα.
Σημαντικό είναι επίσης, ότι με αυτόν τον τρόπο η πολιτεία απαλλάσσεται από την ευθύνη και τη δέσμευση για αξιοπρεπή εκπαίδευση και πτυχία με αξία αναθέτοντας την ευθύνη στο φοιτητή, ο οποίος αρχίζει το κυνήγι των πιστωτικών μονάδων με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα κατοχυρώσει τα επαγγελματικά του προσόντα.
Το σύστημα των πιστωτικών μονάδων έχει αρχίσει να εφαρμόζεται, σε πρώιμο στάδιο, ήδη σε ορισμένα πανεπιστήμια με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Χαροκόπειο στο τμήμα της Διαιτολογίας και Διατροφής. Συγκεκριμένα, η πρακτική των διαιτολόγων «οφείλει» να μεταβληθεί για να υπακούσει στις ευρωπαϊκές εντολές, να αυξηθεί δηλαδή για να καλύψει τις πιστωτικές μονάδες που απαιτείται για να θεωρείται ευρωπαϊκά αναγνωρίσιμη. Η πρόταση που έχει δοθεί είναι η απασχόληση σε επιχειρήσεις, βιομηχανίες και κοινότητες. Σημειώνουμε, ότι στη Γαλλία οι πρακτικές εργασίες γίνονται σχεδόν αποκλειστικά σε επιχειρήσεις και μάλιστα σπάνια αμείβονται. Η βαθμολόγηση της πρακτικής αυτής δεν καθορίζεται αποκλειστικά με ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά σε μεγάλο βαθμό από την κριτική του επιχειρηματία.
Σε μερικές σχολές της Ιταλίας υπάρχουν τα προγράμματα stage, τα οποία προβλέπουν απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία φοιτητών, ενώ είναι υποχρεωτικά για το πτυχίο και έχουν πιστωτικές μονάδες. Ακόμα, στα πανεπιστήμια της χώρας πολλές επιχειρήσεις καταρτίζουν εκπαιδευτικά προγράμματα με τη συνεργασία των ιδρυμάτων, όπως το πρόγραμμα «road school» της Fiat στο Πολυτεχνείο του Τορίνο αξίας 3 πιστωτικών μονάδων. Στο ίδιο ίδρυμα το μπόνους για την εθελοντική εργασία των φοιτητών στη χειμερινή ολυμπιάδα του Τορίνο ήταν 5 πιστωτικές μονάδες.
Τα παραδείγματα αναφέρονται γιατί σύμφωνα με τη διακήρυξη της Μπολόνια στόχος των υπουργών είναι ένα κοινό πλαίσιο οργάνωσης και λειτουργίας των ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης, οπότε καλό είναι να γνωρίζουμε τι μας έρχεται...
ΙΔΒΕ: Ινστιτούτα δια βίου εκπαίδευσης
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, δίνεται το δικαίωμα σε Ανώτατα Εκπαιδευτικά και Τεχνολογικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι. – Τ.Ε.Ι.) να δημιουργήσουν, εάν επιθυμούν, Ινστιτούτα διά βίου μάθησης στο εσωτερικό τους. Οι τίτλοι που θα δίδονται δεν θα είναι πτυχία αλλά πιστοποιητικά παρακολούθησης. Θα λειτουργήσουν με δίδακτρα, που θα καθορίσουν τα ίδια τα Ιδρύματα, τα οποία θα λάβουν και επιπλέον πιστώσεις για τα Ινστιτούτα που θα λειτουργήσουν. Παράλληλα όμως, δίδεται το ίδιο δικαίωμα και σε φορείς, όπως για παράδειγμα στα Επιμελητήρια, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή στους κοινωνικούς εταίρους.
Τα ινστιτούτα ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ θα χορηγούν πιστωτικές μονάδες, με τις οποίες, ο εργαζόμενος θα συμπληρώνει τον ατομικό φάκελο προσόντων του. Ο εργαζόμενος δηλαδή, θα πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε θέση ετοιμότητας για να προσθέτει και άλλες πιστωτικές μονάδες στο φάκελό του για να μη βγει εκτός αγοράς. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος κατάρτισης-επανακατάρτισης, υπό την απειλή της ανεργίας, ο οποίος καθιερώνει την εργασιακή ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο. Κάθε πτυχίο λοιπόν, μετατρέπεται σε ένα άθροισμα πιστωτικών μονάδων , που μας εξωθεί στο δια βίου τρέξιμο, στα σεμινάρια και τα ανοιχτά πανεπιστήμια προς ικανοποίηση των εκάστοτε αναγκών της αγοράς-επιχειρηματιών.
Τονίζουμε τέλος, ότι μέσω των μεταρρυθμίσεων εξαλείφεται η έννοια των συλλογικών συμβάσεων η έννοια του ενιαίου πτυχίου αφού το πτυχίο-πιστωτικές μονάδες του κάθε ατόμου θα εμπεριέχει διαφορετικά στοιχεία. Αλλοιώνεται η ποιότητα των σπουδών, ενώ γινόμαστε αποδέκτες στείρας και ευέλικτης γνώσης, η οποία θα μπορεί εύκολα με τον καιρό να ξεπεραστεί.
Περι αξιολόγησης των δημοσίων πανεπιστημίων
Οι σχετικές αποφάσεις από τη Διακήρυξη της Μπολόνια:
- «Προώθηση της ευρωπαϊκής συνεργασίας στη διασφάλιση της ποιότητας με στόχο την ανάπτυξη συγκρίσιμων κριτηρίων και μεθοδολογιών».
- «Προώθηση των απαραίτητων ευρωπαϊκών διαστάσεων στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κατά κύριο λόγο σε σχέση με τα προγράμματα σπουδών, τη συνεργασία μεταξύ ιδρυμάτων, τα σχήματα κινητικότητας και τα ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών και άσκησης, κατάρτισης - επιμόρφωσης και έρευνας»
Η κυβέρνηση της χώρας μας νομοθέτησε θεσμικά μέτρα με τα οποία το πανεπιστημιακό μας σύστημα εντάσσεται στη «διαδικασία της Μπολόνια» και στον «Ευρωπαϊκό χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης». Βασική διαδικασία για να εφαρμοστούν οι παραπάνω διατάξεις αποδίδοντας ταυτόχρονα και ένα ανάλογο κύρος και μία σχετική ‘κοινωνική νομιμοποίηση’ (π.χ..: εμείς αξιολογήσαμε τα Πανεπιστήμια… τα περισσότερα εμφανίζουν προβλήματα ‘δυσλειτουργίας’, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους… επομένως οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, είναι μονόδρομος ο ‘εκσυγχρονισμός’… Κωστάκη προχώρα, άλλαξέ τα όλα..!) αποτελεί η αξιολόγηση των ΑΕΙ. Μία από τις βασικές παραγράφους του νέου νόμου-πλαίσιο για την παιδεία, αποτελεί λοιπόν (και πώς θα μπορούσε να έλειπε..;) η αξιολόγηση.
Το αίτημα της αξιολόγησης παρουσιάζεται ως λογικοφανές αίτημα για την αναβάθμιση των σχολών, ενώ την ίδια στιγμή λειτουργεί και ως άλλοθι, όπως αποδεικνύεται από τα λεγόμενα του γενικού γραμματέα του υπουργείου Παιδείας Αν.Καραμάνου στην εισηγητική πρόταση που κατέθεσε στο ΕΣΥΠ (εθνικό συμβούλιο παιδείας) όταν εξήγησε πως τα κριτήρια της αξιολόγησης είναι αντικειμενικά και έχουν ήδη προαποφασιστεί στην Μπολόνια και στη Λισσαβόνα (European Organization of National Systems for Quality Assurance).
Κριτήριο της ποιότητας των Πανεπιστημίων παύει να αποτελεί, κατά πολύς, η ανάγκη για σφαιρική, επιστημονική μόρφωση, καθώς και η επιστημονική έρευνα, αλλά (όπως διαφαίνεται από όλες τις τρύπες) η ανταπόκρισή τους στις ανάγκες εξωπανεπιστημιακών - εξωακαδημαικών παραγόντων. Που πολύ απλά σημαίνει ότι πλέον, βασικό παράγοντα ‘διασφάλισης της ποιότητας’ των ΑΕΙ και ΤΕΙ αποτελεί η σύνδεση με τις ανάγκες της αγοράς, η σύνδεση με την επιχείρηση, η σύνδεση με τον εργοδότη. Άλλωστε, ο Klaus Landfried, βασικός ομιλητής του συνεδρίου περί ενιαίου εκπαιδευτικού περιβάλλοντος στην ΕΕ, σε συνέντευξή του, προσθέτει ότι «τα κριτήρια σε ό,τι αφορά το επίπεδο και την διαδικασία των σπουδών θα καθοριστούν από ειδικούς, όπως συμβούλους, εργοδότες, αρμόδια κυβερνητικά στελέχη κτλ. σε συνεχή διάλογο προκειμένου να προσαρμοστούν τα προγράμματα».
Ενδεικτικό, επίσης, των προθέσεων αποτελεί και το ακόλουθο απόσπασμα από την ομιλία του ευρωπαϊκού επιτρόπου σε θέματα παιδείας στη σύνοδο της Λισαβόνας: «το μεγαλύτερο κομμάτι των πρόσθετων χρημάτων που επενδύονται στην ανώτατη εκπαίδευση και την έρευνα δε θα έρθει από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά από ιδιωτικές πηγές. Τα πανεπιστήμια θα αναλάβουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα για τη μακροπρόθεσμη οικονομική βιωσιμότητά τους, ιδιαίτερα στην έρευνα. Πολλά από αυτά θα διαφοροποιήσουν τη χρηματοδότησή τους μέσα από συνεργασίες με επιχειρήσεις, οργανισμούς και άλλες ιδιωτικές πηγές. Τα δίδακτρα ανήκουν σε αυτές τις ιδιωτικές πηγές».
Καθώς και τα ακόλουθα ρητά του Gay Haug (ενός από τους βασικούς αρχιτέκτονες της διακήρυξης της Μπολόνια):
«Η κοινωνία δεν είναι πρόθυμη να αποδεχτεί τη συνέχιση της αναντιστοιχίας ανάμεσα στα υψηλά ποσοστά ανεργίας των πτυχιούχων και την έλλειψη προσόντων σε τομείς που ενδιαφέρουν την αγορά.
Φαίνεται απίθανο να συνεχίσουν να διατίθενται κρατικοί πόροι σε ιδρύματα και φοιτητές που παρατείνουν τη διάρκεια των σπουδών πέραν της φυσιολογικής!»
Ας μην έχουμε, λοιπόν, αμφιβολίες για το ‘καλό’ των προθέσεών τους ή για το ‘ρομαντικό’ της λέξης αξιολόγηση. Αρκεί κάποιος να απευθύνει κάποια ερωτήματα, όπως:
«Ποιος είναι ο άξιος αξιολογητής που θα διαφυλάξει την ποιότητα των σπουδών μας;»
«Ποιες είναι οι αξίες που θα αποτελέσουν τη βάση της αξιολόγησης των σπουδών μας;»
για να φτάσει στο συμπέρασμα ότι η ‘ποιότητα’ ενέχει το σημαντικότατο μειονέκτημα να σημαίνει εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους…
Στο πλαίσιο μιας υποτιθέμενης αξιολόγησης, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, κυρίως οι «εκτός των πυλών», τι απορρίπτουμε και τι δεν παζαρεύουμε. Βέβαια, οι προβληματισμοί αυτοί ίσως να μην υπήρχαν εάν γινόταν κατανοητό ότι η Παιδεία δεν είναι υπόθεση προσώπων ή παραγόντων ή απαίτηση της παραγωγικής διαδικασίας, της ‘ελεύθερης αγοράς’ και άλλων «ενδιαφερόμενων φορέων», αλλά πρωταρχικό δικαίωμα ολόκληρης της κοινωνίας.
Αρκετά με τις φιλοσοφίες, ας έρθουμε λοιπόν στα πιο χειροπιαστά… Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου για την διασφάλιση και αξιολόγηση της ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης: «Ιδρύεται Εθνικό Συμβούλιο Διασφάλισης και Αξιολόγησης της Ποιότητας, Ε.Σ.Δ.Α.Π. (ή αλλιώς Ε.Σ.- ΔΑΠ ΝΔΦΚ) της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης ως ‘ανεξάρτητη’ αρχή (πολλοί ανεξάρτητοι μαζευτήκαμε…) με έδρα την Αθήνα.» Στο πλαίσιο του σκοπού του το Ε.Σ.Δ.Α.Π. έχει την εξής πρωταρχική αρμοδιότητα:
«Καταρτίζει το Τετραετές Επιχειρησιακό Σχέδιο Αξιολόγησης της Ποιότητας των Ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης (τι θέλουν να πουν οι ποιητές;), καθώς επίσης και τα ενδιάμεσα Ετήσια Προγράμματα, και παρακολουθεί την πορεία υλοποίησής τους.» «Στο πλαίσιο της αποστολής του, το Ε.Σ.Δ.Α.Π. έχει ρόλο υποστηρικτικό προς τα Ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης και συμβουλευτικό προς την Κυβέρνηση.» Είναι προφανές ότι το κράτος - επιχειρήσεις αποκτά λόγο (ισχυρότερο από τον ήδη υπάρχων) για το περιεχόμενο και τους προσανατολισμούς της διδασκαλίας, αποκτά το δικαίωμα να την ελέγχει και να την κατευθύνει, ανατρέποντας πλήρως το καθεστώς της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της διοικητικής αυτοτέλειας των ιδρυμάτων.
Τι θα γίνει όμως εάν ένα Πανεπιστήμιο δεν υλοποιήσει το τετραετές επιχειρησιακό πρόγραμμα που του έχει ορίσει η ‘ανεξάρτητη αρχή’ – Κυβέρνηση - επιχειρήσεις; Η πρώην υπουργός παιδείας (που’σαι ρε Μαριέττα…) είναι κατατοπιστική: «Θα υπάρχει τετραετής αναπτυξιακή συμφωνία μεταξύ υπουργείου Παιδείας και Πανεπιστημίων. Αν ένα ΑΕΙ δεν κάνει σωστά τη δουλειά του τα χρήματα πιθανόν θα διοχετεύονται σε κάποιο άλλο που την κάνει σωστά.» Καθημερινή 14/01/07
...Για το τμήμα Γεωγραφίας, βέβαια, το οποίο μέσω του προέδρου του τμήματος προσφέρθηκε αυτοβούλως και άμεσα στο κάλεσμα της κυβέρνησης και θέτει εαυτών στους ‘αξιολογητές της Παιδείας’. Aς σταματήσει εδώ αυτή η βούληση για υποβάθμιση της έννοιας του πανεπιστημίου, όταν το βασικότερο ‘συστατικό’ των σχολών, οι σπουδαστές-φοιτητές διακηρύττουν καθημερινά την αντίθεσή τους στην λεγόμενη ‘εκπαιδευτική αναδιάρθρωση’. (Πιο πρόσφατο γεγονός όσον αφορά το τμήμα Γεωγραφίας, στα πρακτικά της συνέλευσης των φοιτητών στις 31/10/2007 καταγράφηκε η πλήρης αντίθεση στη προώθηση της διαδικασίας της αξιολόγησης.)
Με βάση όλα τα παραπάνω σαν σπουδαστές στο Χαροκόπειο, σαν φορείς του ιού της ΑΝ.Α.ΣΤΡΟΦΗΣ, διακηρύττουμε προς όλες τις κατευθύνσεις την αντίθεση μας και την αντίδρασή μας σε κάθε διαδικασία αξιολόγησης (επιτροπές ‘μελέτης’ της αξιολόγησης, σχετικά δημοσιεύματα σε κοινόχρηστους χώρους, δημιουργία κλίματος ‘καλού τμήματος’ άρα καλώς αξιολογούμενο), σαν μέρος της συνολικότερης ΑΠ.Ο.ΣΤΡΟΦΗΣ μας απέναντι στην εφαρμογή του ‘νέου νόμου-πλαίσιο’ στο τμήμα Γεωγραφίας, στο Χαροκόπειο, στα Πανεπιστήμια...
Δε θα μας αναγκάσετε να αντιλαμβανόμαστε την παιδεία με χρηματιστηριακούς - αγοραστικούς όρους!
Δε θέλουμε να προφτάσουμε το ευρωπαϊκό τρένο του ‘εκσυγχρονισμού’ και της ‘εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης’!
Καλό ταξίδι Ευρωπαίοι..!
- «Προώθηση της ευρωπαϊκής συνεργασίας στη διασφάλιση της ποιότητας με στόχο την ανάπτυξη συγκρίσιμων κριτηρίων και μεθοδολογιών».
- «Προώθηση των απαραίτητων ευρωπαϊκών διαστάσεων στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κατά κύριο λόγο σε σχέση με τα προγράμματα σπουδών, τη συνεργασία μεταξύ ιδρυμάτων, τα σχήματα κινητικότητας και τα ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών και άσκησης, κατάρτισης - επιμόρφωσης και έρευνας»
Η κυβέρνηση της χώρας μας νομοθέτησε θεσμικά μέτρα με τα οποία το πανεπιστημιακό μας σύστημα εντάσσεται στη «διαδικασία της Μπολόνια» και στον «Ευρωπαϊκό χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης». Βασική διαδικασία για να εφαρμοστούν οι παραπάνω διατάξεις αποδίδοντας ταυτόχρονα και ένα ανάλογο κύρος και μία σχετική ‘κοινωνική νομιμοποίηση’ (π.χ..: εμείς αξιολογήσαμε τα Πανεπιστήμια… τα περισσότερα εμφανίζουν προβλήματα ‘δυσλειτουργίας’, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους… επομένως οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, είναι μονόδρομος ο ‘εκσυγχρονισμός’… Κωστάκη προχώρα, άλλαξέ τα όλα..!) αποτελεί η αξιολόγηση των ΑΕΙ. Μία από τις βασικές παραγράφους του νέου νόμου-πλαίσιο για την παιδεία, αποτελεί λοιπόν (και πώς θα μπορούσε να έλειπε..;) η αξιολόγηση.
Το αίτημα της αξιολόγησης παρουσιάζεται ως λογικοφανές αίτημα για την αναβάθμιση των σχολών, ενώ την ίδια στιγμή λειτουργεί και ως άλλοθι, όπως αποδεικνύεται από τα λεγόμενα του γενικού γραμματέα του υπουργείου Παιδείας Αν.Καραμάνου στην εισηγητική πρόταση που κατέθεσε στο ΕΣΥΠ (εθνικό συμβούλιο παιδείας) όταν εξήγησε πως τα κριτήρια της αξιολόγησης είναι αντικειμενικά και έχουν ήδη προαποφασιστεί στην Μπολόνια και στη Λισσαβόνα (European Organization of National Systems for Quality Assurance).
Κριτήριο της ποιότητας των Πανεπιστημίων παύει να αποτελεί, κατά πολύς, η ανάγκη για σφαιρική, επιστημονική μόρφωση, καθώς και η επιστημονική έρευνα, αλλά (όπως διαφαίνεται από όλες τις τρύπες) η ανταπόκρισή τους στις ανάγκες εξωπανεπιστημιακών - εξωακαδημαικών παραγόντων. Που πολύ απλά σημαίνει ότι πλέον, βασικό παράγοντα ‘διασφάλισης της ποιότητας’ των ΑΕΙ και ΤΕΙ αποτελεί η σύνδεση με τις ανάγκες της αγοράς, η σύνδεση με την επιχείρηση, η σύνδεση με τον εργοδότη. Άλλωστε, ο Klaus Landfried, βασικός ομιλητής του συνεδρίου περί ενιαίου εκπαιδευτικού περιβάλλοντος στην ΕΕ, σε συνέντευξή του, προσθέτει ότι «τα κριτήρια σε ό,τι αφορά το επίπεδο και την διαδικασία των σπουδών θα καθοριστούν από ειδικούς, όπως συμβούλους, εργοδότες, αρμόδια κυβερνητικά στελέχη κτλ. σε συνεχή διάλογο προκειμένου να προσαρμοστούν τα προγράμματα».
Ενδεικτικό, επίσης, των προθέσεων αποτελεί και το ακόλουθο απόσπασμα από την ομιλία του ευρωπαϊκού επιτρόπου σε θέματα παιδείας στη σύνοδο της Λισαβόνας: «το μεγαλύτερο κομμάτι των πρόσθετων χρημάτων που επενδύονται στην ανώτατη εκπαίδευση και την έρευνα δε θα έρθει από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά από ιδιωτικές πηγές. Τα πανεπιστήμια θα αναλάβουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα για τη μακροπρόθεσμη οικονομική βιωσιμότητά τους, ιδιαίτερα στην έρευνα. Πολλά από αυτά θα διαφοροποιήσουν τη χρηματοδότησή τους μέσα από συνεργασίες με επιχειρήσεις, οργανισμούς και άλλες ιδιωτικές πηγές. Τα δίδακτρα ανήκουν σε αυτές τις ιδιωτικές πηγές».
Καθώς και τα ακόλουθα ρητά του Gay Haug (ενός από τους βασικούς αρχιτέκτονες της διακήρυξης της Μπολόνια):
«Η κοινωνία δεν είναι πρόθυμη να αποδεχτεί τη συνέχιση της αναντιστοιχίας ανάμεσα στα υψηλά ποσοστά ανεργίας των πτυχιούχων και την έλλειψη προσόντων σε τομείς που ενδιαφέρουν την αγορά.
Φαίνεται απίθανο να συνεχίσουν να διατίθενται κρατικοί πόροι σε ιδρύματα και φοιτητές που παρατείνουν τη διάρκεια των σπουδών πέραν της φυσιολογικής!»
Ας μην έχουμε, λοιπόν, αμφιβολίες για το ‘καλό’ των προθέσεών τους ή για το ‘ρομαντικό’ της λέξης αξιολόγηση. Αρκεί κάποιος να απευθύνει κάποια ερωτήματα, όπως:
«Ποιος είναι ο άξιος αξιολογητής που θα διαφυλάξει την ποιότητα των σπουδών μας;»
«Ποιες είναι οι αξίες που θα αποτελέσουν τη βάση της αξιολόγησης των σπουδών μας;»
για να φτάσει στο συμπέρασμα ότι η ‘ποιότητα’ ενέχει το σημαντικότατο μειονέκτημα να σημαίνει εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους…
Στο πλαίσιο μιας υποτιθέμενης αξιολόγησης, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, κυρίως οι «εκτός των πυλών», τι απορρίπτουμε και τι δεν παζαρεύουμε. Βέβαια, οι προβληματισμοί αυτοί ίσως να μην υπήρχαν εάν γινόταν κατανοητό ότι η Παιδεία δεν είναι υπόθεση προσώπων ή παραγόντων ή απαίτηση της παραγωγικής διαδικασίας, της ‘ελεύθερης αγοράς’ και άλλων «ενδιαφερόμενων φορέων», αλλά πρωταρχικό δικαίωμα ολόκληρης της κοινωνίας.
Αρκετά με τις φιλοσοφίες, ας έρθουμε λοιπόν στα πιο χειροπιαστά… Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου για την διασφάλιση και αξιολόγηση της ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης: «Ιδρύεται Εθνικό Συμβούλιο Διασφάλισης και Αξιολόγησης της Ποιότητας, Ε.Σ.Δ.Α.Π. (ή αλλιώς Ε.Σ.- ΔΑΠ ΝΔΦΚ) της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης ως ‘ανεξάρτητη’ αρχή (πολλοί ανεξάρτητοι μαζευτήκαμε…) με έδρα την Αθήνα.» Στο πλαίσιο του σκοπού του το Ε.Σ.Δ.Α.Π. έχει την εξής πρωταρχική αρμοδιότητα:
«Καταρτίζει το Τετραετές Επιχειρησιακό Σχέδιο Αξιολόγησης της Ποιότητας των Ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης (τι θέλουν να πουν οι ποιητές;), καθώς επίσης και τα ενδιάμεσα Ετήσια Προγράμματα, και παρακολουθεί την πορεία υλοποίησής τους.» «Στο πλαίσιο της αποστολής του, το Ε.Σ.Δ.Α.Π. έχει ρόλο υποστηρικτικό προς τα Ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης και συμβουλευτικό προς την Κυβέρνηση.» Είναι προφανές ότι το κράτος - επιχειρήσεις αποκτά λόγο (ισχυρότερο από τον ήδη υπάρχων) για το περιεχόμενο και τους προσανατολισμούς της διδασκαλίας, αποκτά το δικαίωμα να την ελέγχει και να την κατευθύνει, ανατρέποντας πλήρως το καθεστώς της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της διοικητικής αυτοτέλειας των ιδρυμάτων.
Τι θα γίνει όμως εάν ένα Πανεπιστήμιο δεν υλοποιήσει το τετραετές επιχειρησιακό πρόγραμμα που του έχει ορίσει η ‘ανεξάρτητη αρχή’ – Κυβέρνηση - επιχειρήσεις; Η πρώην υπουργός παιδείας (που’σαι ρε Μαριέττα…) είναι κατατοπιστική: «Θα υπάρχει τετραετής αναπτυξιακή συμφωνία μεταξύ υπουργείου Παιδείας και Πανεπιστημίων. Αν ένα ΑΕΙ δεν κάνει σωστά τη δουλειά του τα χρήματα πιθανόν θα διοχετεύονται σε κάποιο άλλο που την κάνει σωστά.» Καθημερινή 14/01/07
FOR WHOM THE BELL TOLLS…?
(James Hetfield, Ride the Lightning, 1984)
...Για το τμήμα Γεωγραφίας, βέβαια, το οποίο μέσω του προέδρου του τμήματος προσφέρθηκε αυτοβούλως και άμεσα στο κάλεσμα της κυβέρνησης και θέτει εαυτών στους ‘αξιολογητές της Παιδείας’. Aς σταματήσει εδώ αυτή η βούληση για υποβάθμιση της έννοιας του πανεπιστημίου, όταν το βασικότερο ‘συστατικό’ των σχολών, οι σπουδαστές-φοιτητές διακηρύττουν καθημερινά την αντίθεσή τους στην λεγόμενη ‘εκπαιδευτική αναδιάρθρωση’. (Πιο πρόσφατο γεγονός όσον αφορά το τμήμα Γεωγραφίας, στα πρακτικά της συνέλευσης των φοιτητών στις 31/10/2007 καταγράφηκε η πλήρης αντίθεση στη προώθηση της διαδικασίας της αξιολόγησης.)
Με βάση όλα τα παραπάνω σαν σπουδαστές στο Χαροκόπειο, σαν φορείς του ιού της ΑΝ.Α.ΣΤΡΟΦΗΣ, διακηρύττουμε προς όλες τις κατευθύνσεις την αντίθεση μας και την αντίδρασή μας σε κάθε διαδικασία αξιολόγησης (επιτροπές ‘μελέτης’ της αξιολόγησης, σχετικά δημοσιεύματα σε κοινόχρηστους χώρους, δημιουργία κλίματος ‘καλού τμήματος’ άρα καλώς αξιολογούμενο), σαν μέρος της συνολικότερης ΑΠ.Ο.ΣΤΡΟΦΗΣ μας απέναντι στην εφαρμογή του ‘νέου νόμου-πλαίσιο’ στο τμήμα Γεωγραφίας, στο Χαροκόπειο, στα Πανεπιστήμια...
Δε θα μας αναγκάσετε να αντιλαμβανόμαστε την παιδεία με χρηματιστηριακούς - αγοραστικούς όρους!
Δε θέλουμε να προφτάσουμε το ευρωπαϊκό τρένο του ‘εκσυγχρονισμού’ και της ‘εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης’!
Καλό ταξίδι Ευρωπαίοι..!
Άρθρο 16 – Ιδιωτική εκπαίδευση
Το καλό το κρατήσαμε για το τέλος…
Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν… Για έναν ολόκληρο περίπου χρόνο φοιτητές από κάθε σχολή (δημόσια, μη το παρακάνουμε…) της Ελλάδας αναγκάστηκαν να βγουν στους δρόμους (‘οργανωμένες μειοψηφίες’ κατά τη Μαριέττα) αντιδρώντας στην ψήφιση του νέου νόμου-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16…(ενώ δέχονταν, ταυτόχρονα, συντονισμένη επίθεση από κυβέρνηση-ΜΜΕ…γιατί; Γιατί τολμούμε να αγωνιζόμαστε για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους!) Μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει ότι οι δύο αυτές μεταρρυθμίσεις συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Από τη μια μεριά, έχουμε το άρθρο 16 που έρχεται πλέον να αναγνωρίσει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και από την άλλη ο νόμος-πλαίσιο, ο οποίος υποχρεώνει τα πανεπιστήμια να λειτουργούν πλέον με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Ο βραχυπρόθεσμος σκοπός όλων των ‘σοφά σχεδιασμένων’ ελληνικών μεταρρυθμίσεων (αναθεώρηση άρθρου 16, νέος νόμος-πλαίσιο, αναγνώριση κολλεγίων-ΙΕΚ-ΚΕΣ-ΚΕΚ), με το φάντασμα της Μπολόνια να πλανιέται πάνω από τα κεφάλια των μεταρρυθμιστών είναι ένας: η νόμιμη (και τυπικά πλέον) διείσδυση του ιδιωτικού τομέα, ο παραγκωνισμός της έννοιας και της ουσίας του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας και τελικά η αναδιάρθρωσή της προς όφελος της αγοράς και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Ενημερωτικά, ο νέος νόμος-πλαίσιο ψηφίστηκε στις 8 του περασμένου Μάρτη από τους βουλευτές μόνο της κυβέρνησής μας! Στο άλλο μέτωπο η Ν.Δ, πάλι μόνη κι έρημη, είχε προλάβει στις 22 Φεβρουαρίου να ψηφίσει υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 (151 κυβερνητικοί βουλευτές), οπότε με αυτά τα δεδομένα η αναθεώρηση θα πραγματοποιηθεί μόνο εάν στο δεύτερο ψήφισμα που μας έρχεται συγκεντρωθούν 180 θετικοί ψήφοι. Με άλλα λόγια, εάν το ΠΑΣΟΚ αφήσει την αντιπολίτευση για τα μάτια του κόσμου και δείξει τον πραγματικό του εαυτό…
Τι κατοχυρώνει το άρθρο 16:
·Τη δωρεάν δημόσια εκπαίδευση σε όλους τους πολίτες.
·Την ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα.
·Ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση.
·Τη δημόσια χρηματοδότηση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
·Ότι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι δημόσιοι λειτουργοί.
·Την απαγόρευση σύστασης ανώτατων σχολών από ιδιώτες.
Τι προωθεί η επικείμενη αναθεώρηση του άρθρου 16:
·Δίνει τη δυνατότητα σύστασης ανώτατων σχολών σε ιδιώτες.
·Δεν κατοχυρώνει την πλήρη αυτοδιοίκηση, την ακαδημαϊκή αυτοτέλεια, την ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα, δηλαδή τις προϋποθέσεις για τη λειτουργία του πανεπιστημίου!
·Δεν κατοχυρώνει τη δημόσια χρηματοδότηση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
·Θεσμοθετεί, ολοκληρώνοντάς την, τη συνολική αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης σύμφωνα με τη ‘διαδικασία της Μπολόνια’.
·Προωθεί την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου με την ‘ανταγωνιστικότητα’ και την ‘οικονομική αυτοτέλεια’ που επιβάλλει.
·Προωθεί την εξoμoίωση των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων με τα πτυχία από τα διάφορα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών και ‘Κολέγια’.
Οι υποστηρικτές της αναθεώρησης εμμένουν στην άποψη ότι το άρθρο 16 αποτελεί τροχοπέδη για την αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και πως αυτή θα απέλθει μόνο μέσω του ανταγωνισμού ιδιωτικών και δημόσιων πανεπιστημίων. Από τη άλλη πλευρά έχουμε τον χαρισματικό ηγέτη Γ.Παπανδρέου να δηλώνει: ‘Δεν κατανοεί κανείς πως το άρθρο 16 είναι κατάλοιπο της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας… Μας το κληροδότησε η δεξιά.’ Ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων εμπεριέχεται στο βιβλίο ‘Σπάστε τη σιωπή’ του νέου υπουργού παιδείας Ευρ.Στυλιανίδη: ‘Τι είναι κοινωνικά δίκαιο; Να έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά των πλουσίων να σπουδάζουν στο εξωτερικό ή μήπως να την έχουμε και εμείς με την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα;’
Παρένθεση: (Γιατί βρε Ευριπίδη; Γιατί δε μαζεύεις τους συντρόφους σου ΔΑΠίτες-ΟΝΝΕΔίτες-ΝΔίτες που να’χουν τις ίδιες απόψεις και να πάτε να πέσετε παρέα στο γκρεμό του Ζαλόγγου να γλιτώσει και ο τόπος από τα κατάλοιπα της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας που λέει και ο Georgακις! Αλλά και πες ότι φουντάρουν τα μπλε στρουμφάκια… θα φάμε μετά στη μάπα τους σοσιαλιστές – πιο δεξιούς από τους δεξιούς – ΠΑΣΟΚ: το μέλλον ξεκίνησε! Μαμά φοβάμαι!)
Τροχοπέδη για την αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και της ελληνικής Παιδείας γενικότερα, αποτελούν αυτοί και μόνον αυτοί, οι οποίοι αρκούνται στο να νομοθετούν διαρκώς προς όφελος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, που τους δείχνουν το δρόμο, μειώνοντας συνεχώς την κρατική χρηματοδότηση και καταλήγουν στο να κατηγορούν τους φοιτητές και το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης για την υπάρχουσα κατάσταση στα πανεπιστήμια!
Στην τελική ευθεία για την αναγνώριση των πτυχίων…
Τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007 οι ελληνικές αρχές καλούνταν να εφαρμόσουν την κοινοτική οδηγία 36 του 2005 αναγνωρίζοντας επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους των ιδιωτικών κολλεγίων που συνεργάζονται με πανεπιστήμια της Ε.Ε. Έτσι, οι τίτλοι σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων εξομοιώνονται με τα πτυχία των κολλεγίων. Σύμφωνα μάλιστα, με τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικών κολλεγίων Κ.Καρκανιά « Η ευρωπαϊκή οδηγία τίθεται σε ισχύ υποχρεωτικά».
Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, οι ακαδημαϊκές προδιαγραφές λειτουργίας των κολεγίων θα περάσουν από έλεγχο μετά τη συνταγματική αναθεώρηση. Ωστόσο, σύμφωνα με την «Καθημερινή» ιδιοκτήτης κολλεγίου απαντά: «Κανείς δεν μπορεί να μου ζητήσει να έχω υψηλότερες προδιαγραφές από ένα μέτριο δημόσιο περιφερειακό πανεπιστήμιο» (4 Δεκεμβρίου 2006).
Με αυτό τον τρόπο, όπως επισημαίνει ο Λαυρέντιος Δελλασούδας (Καθηγητής του τμήματος Φ.Π.Ψ. της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών) : ‘Στο πλαίσιο της έννοιας της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, αγαθών και προσώπων η Παιδεία θα αρχίσει πλέον να λειτουργεί με όρους της αγοράς, δηλαδή το μαθησιακό αγαθό θα αρχίσει να προσφέρεται ως χρηματιστηριακό προϊόν, κάτι το οποίο θα σημάνει την πλήρη αποδυνάμωση της προσπάθειας κατάκτησης του από όλους.’
Τέλος, παραθέτουμε, αναλλοίωτο, ένα μεγάλο μέρος συνέντευξης του πρόεδρου του συνδέσμου των ελληνικών κολλεγίων, Κ.Καρκανιά στην εφημερίδα ‘Ποντίκι’. Μέσα από τη συνέντευξη ξεπροβάλλει χαρακτηριστικά το προφίλ του ιδιώτη-εκπαιδευτή!
Η κα Γιαννάκου έλεγε, ότι επιθυμούσε να ελέγξει την λειτουργία των Κολλεγίων προκειμένου να προχωρήσει στην αναγνώριση των πτυχίων τους. Πιθανότατα την σκέψη αυτή να υλοποιήσει ο νέος Υπουργός Παιδείας, κ.Στυλιανίδης.
Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε, ότι το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας δεν έχει καμιά δυνατότητα να αποφύγει την αναγνώριση των πτυχίων των Κολλεγίων. Ελπίζουμε λοιπόν, ότι θα θελήσει να άρει την τεράστια αδικία, η οποία γίνεται παρανόμως εις βάρος των αποφοίτων των Κολλεγίων.
Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να αποφοιτήσει από ένα Κολλέγιο;
Ο κάθε φοιτητής λοιπόν μαθαίνει να πειθαρχεί στους κανονισμούς του Πανεπιστημίου, να δουλεύει σκληρά και να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στο Πανεπιστήμιο του. Άλλωστε τα στοιχεία αυτά είναι απαραίτητα για το επαγγελματικό περιβάλλον στο οποίο θα ενταχθεί αύριο. Αντιλαμβάνεστε, επομένως, ότι προκειμένου κάποιος να αποκτήσει ένα πτυχίο από Βρετανικό Πανεπιστήμιο φοιτώντας σε ένα Κολλέγιο, απαιτείται να αφοσιωθεί στις σπουδές του. (Εδώ μάλλον ο κ.Πρόεδρος μπέρδεψε το πανεπιστήμιο με στρατόπεδο ή μήπως με… βιομηχανία;)
Τι περιμένετε κε Καρκανιά από την νέα Κυβέρνηση, το Υπουργείο Παιδείας, τα κόμματα;
Είναι υποχρεωμένο λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας να τροποποιήσει το Π.Δ 165/2000, το οποίο αφορά στην αναγνώριση των ευρωπαϊκών πτυχίων στην Ελλάδα και να σταματήσει να παρεμβάλει εμπόδια σε όσους αποφοίτους μας θέλουν να ζητήσουν την επαγγελματική αναγνώριση των πτυχίων τους.
Άλλωστε όλοι οι συνταγματολόγοι, που έχουν μιλήσει για το θέμα αυτό είναι απολύτως ξεκάθαροι ως προς την ανάγκη να επιλυθεί θετικά αυτό το θέμα. Αναφέρομαι σε άρθρα των κ.κ Λοβέρδου, Βενιζέλου και Αλιβιζάτου. Εξάλλου εκπρόσωποι της Ν.Δ του ΠΑ.ΣΟ.Κ και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κατ’ επανάληψη ξεκαθαρίσει, ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την παραπάνω Ευρωπαϊκή Οδηγία.
Θα επηρεάσει η αναθεώρηση του Συντάγματος με την αλλαγή του άρθρου 16 την λειτουργία των Κολλεγίων;
Η αναγνώριση των πτυχίων των αποφοίτων των Κολλεγίων δεν έχει καμία σχέση με την αναμενόμενη αλλαγή του άρθρου 16 του συντάγματος μετά την οποία υποτίθεται, ότι θα επιτραπεί η ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Αυτή η προοπτική είναι θετική για την ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση αρκεί να μην επικρατήσουν οι οπισθοδρομικές και διαστροφικές απόψεις ορισμένων, οι οποίοι ομιλούν μόνο για μη κερδοσκοπικά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Θυμίζουμε ότι ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και αναφέρουμε ιδιαίτερα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια των χωρών της Ε.Ε, για τα οποία δεν υπάρχει κανείς περιορισμός ως προς το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.
Αυτά που δικαιούμαστε δε θα ζητιανέψουμε!
Αυτά που μας ανήκουν δε θα αγοράσουμε!
Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΣΕΡΒΑ ΝΑ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ !€!
Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν… Για έναν ολόκληρο περίπου χρόνο φοιτητές από κάθε σχολή (δημόσια, μη το παρακάνουμε…) της Ελλάδας αναγκάστηκαν να βγουν στους δρόμους (‘οργανωμένες μειοψηφίες’ κατά τη Μαριέττα) αντιδρώντας στην ψήφιση του νέου νόμου-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16…(ενώ δέχονταν, ταυτόχρονα, συντονισμένη επίθεση από κυβέρνηση-ΜΜΕ…γιατί; Γιατί τολμούμε να αγωνιζόμαστε για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους!) Μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει ότι οι δύο αυτές μεταρρυθμίσεις συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Από τη μια μεριά, έχουμε το άρθρο 16 που έρχεται πλέον να αναγνωρίσει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και από την άλλη ο νόμος-πλαίσιο, ο οποίος υποχρεώνει τα πανεπιστήμια να λειτουργούν πλέον με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Ο βραχυπρόθεσμος σκοπός όλων των ‘σοφά σχεδιασμένων’ ελληνικών μεταρρυθμίσεων (αναθεώρηση άρθρου 16, νέος νόμος-πλαίσιο, αναγνώριση κολλεγίων-ΙΕΚ-ΚΕΣ-ΚΕΚ), με το φάντασμα της Μπολόνια να πλανιέται πάνω από τα κεφάλια των μεταρρυθμιστών είναι ένας: η νόμιμη (και τυπικά πλέον) διείσδυση του ιδιωτικού τομέα, ο παραγκωνισμός της έννοιας και της ουσίας του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας και τελικά η αναδιάρθρωσή της προς όφελος της αγοράς και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Ενημερωτικά, ο νέος νόμος-πλαίσιο ψηφίστηκε στις 8 του περασμένου Μάρτη από τους βουλευτές μόνο της κυβέρνησής μας! Στο άλλο μέτωπο η Ν.Δ, πάλι μόνη κι έρημη, είχε προλάβει στις 22 Φεβρουαρίου να ψηφίσει υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 (151 κυβερνητικοί βουλευτές), οπότε με αυτά τα δεδομένα η αναθεώρηση θα πραγματοποιηθεί μόνο εάν στο δεύτερο ψήφισμα που μας έρχεται συγκεντρωθούν 180 θετικοί ψήφοι. Με άλλα λόγια, εάν το ΠΑΣΟΚ αφήσει την αντιπολίτευση για τα μάτια του κόσμου και δείξει τον πραγματικό του εαυτό…
Τι κατοχυρώνει το άρθρο 16:
·Τη δωρεάν δημόσια εκπαίδευση σε όλους τους πολίτες.
·Την ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα.
·Ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση.
·Τη δημόσια χρηματοδότηση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
·Ότι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι δημόσιοι λειτουργοί.
·Την απαγόρευση σύστασης ανώτατων σχολών από ιδιώτες.
Τι προωθεί η επικείμενη αναθεώρηση του άρθρου 16:
·Δίνει τη δυνατότητα σύστασης ανώτατων σχολών σε ιδιώτες.
·Δεν κατοχυρώνει την πλήρη αυτοδιοίκηση, την ακαδημαϊκή αυτοτέλεια, την ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα, δηλαδή τις προϋποθέσεις για τη λειτουργία του πανεπιστημίου!
·Δεν κατοχυρώνει τη δημόσια χρηματοδότηση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
·Θεσμοθετεί, ολοκληρώνοντάς την, τη συνολική αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης σύμφωνα με τη ‘διαδικασία της Μπολόνια’.
·Προωθεί την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου με την ‘ανταγωνιστικότητα’ και την ‘οικονομική αυτοτέλεια’ που επιβάλλει.
·Προωθεί την εξoμoίωση των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων με τα πτυχία από τα διάφορα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών και ‘Κολέγια’.
Οι υποστηρικτές της αναθεώρησης εμμένουν στην άποψη ότι το άρθρο 16 αποτελεί τροχοπέδη για την αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και πως αυτή θα απέλθει μόνο μέσω του ανταγωνισμού ιδιωτικών και δημόσιων πανεπιστημίων. Από τη άλλη πλευρά έχουμε τον χαρισματικό ηγέτη Γ.Παπανδρέου να δηλώνει: ‘Δεν κατανοεί κανείς πως το άρθρο 16 είναι κατάλοιπο της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας… Μας το κληροδότησε η δεξιά.’ Ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων εμπεριέχεται στο βιβλίο ‘Σπάστε τη σιωπή’ του νέου υπουργού παιδείας Ευρ.Στυλιανίδη: ‘Τι είναι κοινωνικά δίκαιο; Να έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά των πλουσίων να σπουδάζουν στο εξωτερικό ή μήπως να την έχουμε και εμείς με την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα;’
Παρένθεση: (Γιατί βρε Ευριπίδη; Γιατί δε μαζεύεις τους συντρόφους σου ΔΑΠίτες-ΟΝΝΕΔίτες-ΝΔίτες που να’χουν τις ίδιες απόψεις και να πάτε να πέσετε παρέα στο γκρεμό του Ζαλόγγου να γλιτώσει και ο τόπος από τα κατάλοιπα της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας που λέει και ο Georgακις! Αλλά και πες ότι φουντάρουν τα μπλε στρουμφάκια… θα φάμε μετά στη μάπα τους σοσιαλιστές – πιο δεξιούς από τους δεξιούς – ΠΑΣΟΚ: το μέλλον ξεκίνησε! Μαμά φοβάμαι!)
Τροχοπέδη για την αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και της ελληνικής Παιδείας γενικότερα, αποτελούν αυτοί και μόνον αυτοί, οι οποίοι αρκούνται στο να νομοθετούν διαρκώς προς όφελος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, που τους δείχνουν το δρόμο, μειώνοντας συνεχώς την κρατική χρηματοδότηση και καταλήγουν στο να κατηγορούν τους φοιτητές και το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης για την υπάρχουσα κατάσταση στα πανεπιστήμια!
Στην τελική ευθεία για την αναγνώριση των πτυχίων…
Τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007 οι ελληνικές αρχές καλούνταν να εφαρμόσουν την κοινοτική οδηγία 36 του 2005 αναγνωρίζοντας επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους των ιδιωτικών κολλεγίων που συνεργάζονται με πανεπιστήμια της Ε.Ε. Έτσι, οι τίτλοι σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων εξομοιώνονται με τα πτυχία των κολλεγίων. Σύμφωνα μάλιστα, με τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικών κολλεγίων Κ.Καρκανιά « Η ευρωπαϊκή οδηγία τίθεται σε ισχύ υποχρεωτικά».
Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, οι ακαδημαϊκές προδιαγραφές λειτουργίας των κολεγίων θα περάσουν από έλεγχο μετά τη συνταγματική αναθεώρηση. Ωστόσο, σύμφωνα με την «Καθημερινή» ιδιοκτήτης κολλεγίου απαντά: «Κανείς δεν μπορεί να μου ζητήσει να έχω υψηλότερες προδιαγραφές από ένα μέτριο δημόσιο περιφερειακό πανεπιστήμιο» (4 Δεκεμβρίου 2006).
Με αυτό τον τρόπο, όπως επισημαίνει ο Λαυρέντιος Δελλασούδας (Καθηγητής του τμήματος Φ.Π.Ψ. της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών) : ‘Στο πλαίσιο της έννοιας της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, αγαθών και προσώπων η Παιδεία θα αρχίσει πλέον να λειτουργεί με όρους της αγοράς, δηλαδή το μαθησιακό αγαθό θα αρχίσει να προσφέρεται ως χρηματιστηριακό προϊόν, κάτι το οποίο θα σημάνει την πλήρη αποδυνάμωση της προσπάθειας κατάκτησης του από όλους.’
Τέλος, παραθέτουμε, αναλλοίωτο, ένα μεγάλο μέρος συνέντευξης του πρόεδρου του συνδέσμου των ελληνικών κολλεγίων, Κ.Καρκανιά στην εφημερίδα ‘Ποντίκι’. Μέσα από τη συνέντευξη ξεπροβάλλει χαρακτηριστικά το προφίλ του ιδιώτη-εκπαιδευτή!
Η κα Γιαννάκου έλεγε, ότι επιθυμούσε να ελέγξει την λειτουργία των Κολλεγίων προκειμένου να προχωρήσει στην αναγνώριση των πτυχίων τους. Πιθανότατα την σκέψη αυτή να υλοποιήσει ο νέος Υπουργός Παιδείας, κ.Στυλιανίδης.
Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε, ότι το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας δεν έχει καμιά δυνατότητα να αποφύγει την αναγνώριση των πτυχίων των Κολλεγίων. Ελπίζουμε λοιπόν, ότι θα θελήσει να άρει την τεράστια αδικία, η οποία γίνεται παρανόμως εις βάρος των αποφοίτων των Κολλεγίων.
Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να αποφοιτήσει από ένα Κολλέγιο;
Ο κάθε φοιτητής λοιπόν μαθαίνει να πειθαρχεί στους κανονισμούς του Πανεπιστημίου, να δουλεύει σκληρά και να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στο Πανεπιστήμιο του. Άλλωστε τα στοιχεία αυτά είναι απαραίτητα για το επαγγελματικό περιβάλλον στο οποίο θα ενταχθεί αύριο. Αντιλαμβάνεστε, επομένως, ότι προκειμένου κάποιος να αποκτήσει ένα πτυχίο από Βρετανικό Πανεπιστήμιο φοιτώντας σε ένα Κολλέγιο, απαιτείται να αφοσιωθεί στις σπουδές του. (Εδώ μάλλον ο κ.Πρόεδρος μπέρδεψε το πανεπιστήμιο με στρατόπεδο ή μήπως με… βιομηχανία;)
Τι περιμένετε κε Καρκανιά από την νέα Κυβέρνηση, το Υπουργείο Παιδείας, τα κόμματα;
Είναι υποχρεωμένο λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας να τροποποιήσει το Π.Δ 165/2000, το οποίο αφορά στην αναγνώριση των ευρωπαϊκών πτυχίων στην Ελλάδα και να σταματήσει να παρεμβάλει εμπόδια σε όσους αποφοίτους μας θέλουν να ζητήσουν την επαγγελματική αναγνώριση των πτυχίων τους.
Άλλωστε όλοι οι συνταγματολόγοι, που έχουν μιλήσει για το θέμα αυτό είναι απολύτως ξεκάθαροι ως προς την ανάγκη να επιλυθεί θετικά αυτό το θέμα. Αναφέρομαι σε άρθρα των κ.κ Λοβέρδου, Βενιζέλου και Αλιβιζάτου. Εξάλλου εκπρόσωποι της Ν.Δ του ΠΑ.ΣΟ.Κ και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κατ’ επανάληψη ξεκαθαρίσει, ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την παραπάνω Ευρωπαϊκή Οδηγία.
Θα επηρεάσει η αναθεώρηση του Συντάγματος με την αλλαγή του άρθρου 16 την λειτουργία των Κολλεγίων;
Η αναγνώριση των πτυχίων των αποφοίτων των Κολλεγίων δεν έχει καμία σχέση με την αναμενόμενη αλλαγή του άρθρου 16 του συντάγματος μετά την οποία υποτίθεται, ότι θα επιτραπεί η ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Αυτή η προοπτική είναι θετική για την ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση αρκεί να μην επικρατήσουν οι οπισθοδρομικές και διαστροφικές απόψεις ορισμένων, οι οποίοι ομιλούν μόνο για μη κερδοσκοπικά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Θυμίζουμε ότι ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και αναφέρουμε ιδιαίτερα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια των χωρών της Ε.Ε, για τα οποία δεν υπάρχει κανείς περιορισμός ως προς το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.
Αυτά που δικαιούμαστε δε θα ζητιανέψουμε!
Αυτά που μας ανήκουν δε θα αγοράσουμε!
Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΣΕΡΒΑ ΝΑ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ !€!
Πίσω από τις ροζ λεξούλες…
Η μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη χώρα μας η Ν.Δ είναι απλά το τηλεχειριστήριο, το οποίο εκτελεί τα προστάγματα της «μητέρας» (όχι ότι αν ενεργούσε αυτοβούλως θα έκανε κάτι διαφορετικό…). Από την άλλη μεριά, το Πανελλήνιο «Σοσιαλιστικό» Κίνημα προσπαθεί, για τα μάτια του κόσμου, να αντιπολιτευθεί νομίζοντας πως ξεχνάμε ότι ήταν ο αρχικός εκτελεστής των εντολών. Οι εντολές αυτές λέγεται ότι αποσκοπούν στην ‘εξέλιξη’ και την ‘πρόοδο’ της κοινωνίας μας. Το ερώτημα όμως είναι: Ποια είναι η πολιτική βάση των αλλαγών; προς ποια κατεύθυνση κινείται αυτή η εξέλιξη και η πρόοδος; Ποιο είναι το δικό τους κίνητρο; Μήπως η αύξηση του κεφαλαίου που αναγκαστικά προϋποθέτει και συνεπάγεται την προώθηση του ανταγωνισμού;
Δεν αρνούμαστε την εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνίας... Το αντίθετο μάλιστα.. Αρκεί αυτή να μην πραγματοποιείται εις βάρος του πνεύματος και του κοινωνικού δίκαιου, να μην εντείνει τον κοινωνικό αποκλεισμό, κοινώς να μην πατά επί πτωμάτων κερδοσκοπώντας... Η ‘εξέλιξη και η πρόοδός’ τους επιτυγχάνεται μέσα από διάφορους τομείς. Ένας από αυτούς είναι και η εκπαίδευση. Στην εκπαίδευση λοιπόν, σκιαγραφείται ένα περίεργα σκοτεινό σκηνικό μέσω των μεταρρυθμίσεων που προωθούνται. Μελετώντας κάποιες από αυτές κανείς, διαπιστώνει τις προθέσεις τους και τα συμφέροντά που ικανοποιούν, τα οποία καμουφλάρονται πανέμορφα πίσω από «ροζ» λεξούλες…
Διασφάλιση της ποιότητας των πανεπιστημίων σου λέει… Ας φτιάξουμε λοιπόν ένα τετραετές επιχειρησιακό αναπτυξιακό πρόγραμμα με βάση το οποίο εσύ καλό μου πανεπιστήμιο θα έχεις να εκπληρώσεις κάποιους στόχους που θα στους αναθέσω εγώ που τους γνωρίζω καλύτερα. Έτσι φίλε μου, θα διαμορφώσεις ανάλογα το πρόγραμμά σου και σε περίπτωση που αντιληφθώ ότι δεν ανταπεξέρχεσαι, λυπάμαι, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σου δώσω λιγότερα χρήματα απ’ όσα σου αντιστοιχούν, τα οποία θα δώσω σε κάποιον άλλο που ανταποκρίνεται καλύτερα, μέσα στο πλαίσιο ελευθερίας που του έχω δώσει εγώ και οι εταιρείες μου. Επίσης, για να σου δείξω πως με απασχολεί η περίπτωσή σου, σου αφήνω το περιθώριο να «παίξεις» με τις φιλενάδες μου τις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν να επενδύσουν κάποια χρήματα, με κάποια ανταλλάγματα πάντα! Έτσι και αλλιώς, έχουν όλοι ξεχάσει ότι μόνο εγώ, ως κράτος, οφείλω να σε χρηματοδοτώ.
Διά βίου εκπαίδευση σου λέει… ‘Α! όλα κι όλα, εδώ συμφωνούμε’, μπορεί να σκεφτεί κανείς. Άλλωστε ποιος ολοκληρωμένος επιστήμονας δε θέλει να επιμορφώνεται συνεχώς για να ανταπεξέρχεται στην εξέλιξη; Το θέμα είναι όμως ότι σιγά σιγά δε θα με αφήνουν να βγαίνω από το πανεπιστήμιό μου ένας ολοκληρωμένος επιστήμονας αλλά αντίθετα, ένας κατακερματισμένος.. (Αυτό μπορεί να γίνει εφικτό με πολλούς τρόπους, όπως με τους δύο κύκλους σπουδών). Ε και ναι, τότε αναγκαστικά θα χρειάζομαι να τρέχω από ινστιτούτο σε ινστιτούτο για να συμπληρώσω τις γνώσεις μου. Άσε που τότε θα πρέπει να τους πληρώνω και δίδακτρα. Άραγε εδώ οι επιχειρήσεις θα μένουν στην απέξω;
Βέβαια από την άλλη θα μου πεις, τώρα που αναγνωρίζουν τα κολλέγια και θα αναθεωρήσουν και το άρθρο 16 για να μπορούν και οι καλοκάγαθοι πλούσιοι να ιδρύουν πανεπιστήμια, γιατί να σπουδάζω 4, 5 ή 6 χρόνια σε κάποιο Α.Ε.Ι; Έτσι και αλλιώς, ανεξάρτητα από την ποιότητα των σπουδών μου, τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα θα έχω. (Μπαίνεις σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, πληρώνεις, ρουφάς σαν σφουγγάρι όλη την κατευθυνόμενη μόρφωση που σου προσφέρουν, παίρνεις το πτυχίο, χτυπάς και ένα Ινστιτούτο, ξαναπληρώνεις, ειδικεύεσαι ακόμα περισσότερο, παίρνεις και τις πιστωτικές σου μονάδες και… είσαι κομπλέ!)
Εμ αυτό που το πας; Για να μπορώ να κινούμαι ελεύθερα από ίδρυμα σε ίδρυμα και από χώρα σε χώρα μου βάζουν αυτές τις πιστωτικές μονάδες και έτσι η αξία μου θα μετριέται σε πόντους! Ευτυχώς, οι πόντοι αυτοί συλλέγονται από ‘παντού’ (ΙΔΒΕ, σεμινάρια, ώρες εργασίας…) Μόνο από τα Carrefour δεν μπορώ να τις μαζέψω… Τώρα, τι θα αντιπροσωπεύουν αυτές οι μονάδες και τι σόι επιστήμονας θα είμαι δεν ξέρω. Πάντως θα είμαι αναγνωρισμένος από παντού. Άραγε οι επιχειρήσεις που έτσι κι αλλιώς θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών τι ρόλο θα παίζουν εδώ; Ποια μαθήματα και ποιες ενασχολήσεις θα θεωρούνται περισσότερο σημαντικές γι’ αυτές και άρα θα έχουν και περισσότερους πόντους; Λογικά έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια οικονομική δυνατότητα και τις ίδιες ευκαιρίες να συλλέξουν τις μονάδες τους ε;
Δεν αρνούμαστε την εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνίας... Το αντίθετο μάλιστα.. Αρκεί αυτή να μην πραγματοποιείται εις βάρος του πνεύματος και του κοινωνικού δίκαιου, να μην εντείνει τον κοινωνικό αποκλεισμό, κοινώς να μην πατά επί πτωμάτων κερδοσκοπώντας... Η ‘εξέλιξη και η πρόοδός’ τους επιτυγχάνεται μέσα από διάφορους τομείς. Ένας από αυτούς είναι και η εκπαίδευση. Στην εκπαίδευση λοιπόν, σκιαγραφείται ένα περίεργα σκοτεινό σκηνικό μέσω των μεταρρυθμίσεων που προωθούνται. Μελετώντας κάποιες από αυτές κανείς, διαπιστώνει τις προθέσεις τους και τα συμφέροντά που ικανοποιούν, τα οποία καμουφλάρονται πανέμορφα πίσω από «ροζ» λεξούλες…
Διασφάλιση της ποιότητας των πανεπιστημίων σου λέει… Ας φτιάξουμε λοιπόν ένα τετραετές επιχειρησιακό αναπτυξιακό πρόγραμμα με βάση το οποίο εσύ καλό μου πανεπιστήμιο θα έχεις να εκπληρώσεις κάποιους στόχους που θα στους αναθέσω εγώ που τους γνωρίζω καλύτερα. Έτσι φίλε μου, θα διαμορφώσεις ανάλογα το πρόγραμμά σου και σε περίπτωση που αντιληφθώ ότι δεν ανταπεξέρχεσαι, λυπάμαι, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σου δώσω λιγότερα χρήματα απ’ όσα σου αντιστοιχούν, τα οποία θα δώσω σε κάποιον άλλο που ανταποκρίνεται καλύτερα, μέσα στο πλαίσιο ελευθερίας που του έχω δώσει εγώ και οι εταιρείες μου. Επίσης, για να σου δείξω πως με απασχολεί η περίπτωσή σου, σου αφήνω το περιθώριο να «παίξεις» με τις φιλενάδες μου τις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν να επενδύσουν κάποια χρήματα, με κάποια ανταλλάγματα πάντα! Έτσι και αλλιώς, έχουν όλοι ξεχάσει ότι μόνο εγώ, ως κράτος, οφείλω να σε χρηματοδοτώ.
Διά βίου εκπαίδευση σου λέει… ‘Α! όλα κι όλα, εδώ συμφωνούμε’, μπορεί να σκεφτεί κανείς. Άλλωστε ποιος ολοκληρωμένος επιστήμονας δε θέλει να επιμορφώνεται συνεχώς για να ανταπεξέρχεται στην εξέλιξη; Το θέμα είναι όμως ότι σιγά σιγά δε θα με αφήνουν να βγαίνω από το πανεπιστήμιό μου ένας ολοκληρωμένος επιστήμονας αλλά αντίθετα, ένας κατακερματισμένος.. (Αυτό μπορεί να γίνει εφικτό με πολλούς τρόπους, όπως με τους δύο κύκλους σπουδών). Ε και ναι, τότε αναγκαστικά θα χρειάζομαι να τρέχω από ινστιτούτο σε ινστιτούτο για να συμπληρώσω τις γνώσεις μου. Άσε που τότε θα πρέπει να τους πληρώνω και δίδακτρα. Άραγε εδώ οι επιχειρήσεις θα μένουν στην απέξω;
Βέβαια από την άλλη θα μου πεις, τώρα που αναγνωρίζουν τα κολλέγια και θα αναθεωρήσουν και το άρθρο 16 για να μπορούν και οι καλοκάγαθοι πλούσιοι να ιδρύουν πανεπιστήμια, γιατί να σπουδάζω 4, 5 ή 6 χρόνια σε κάποιο Α.Ε.Ι; Έτσι και αλλιώς, ανεξάρτητα από την ποιότητα των σπουδών μου, τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα θα έχω. (Μπαίνεις σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, πληρώνεις, ρουφάς σαν σφουγγάρι όλη την κατευθυνόμενη μόρφωση που σου προσφέρουν, παίρνεις το πτυχίο, χτυπάς και ένα Ινστιτούτο, ξαναπληρώνεις, ειδικεύεσαι ακόμα περισσότερο, παίρνεις και τις πιστωτικές σου μονάδες και… είσαι κομπλέ!)
Εμ αυτό που το πας; Για να μπορώ να κινούμαι ελεύθερα από ίδρυμα σε ίδρυμα και από χώρα σε χώρα μου βάζουν αυτές τις πιστωτικές μονάδες και έτσι η αξία μου θα μετριέται σε πόντους! Ευτυχώς, οι πόντοι αυτοί συλλέγονται από ‘παντού’ (ΙΔΒΕ, σεμινάρια, ώρες εργασίας…) Μόνο από τα Carrefour δεν μπορώ να τις μαζέψω… Τώρα, τι θα αντιπροσωπεύουν αυτές οι μονάδες και τι σόι επιστήμονας θα είμαι δεν ξέρω. Πάντως θα είμαι αναγνωρισμένος από παντού. Άραγε οι επιχειρήσεις που έτσι κι αλλιώς θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών τι ρόλο θα παίζουν εδώ; Ποια μαθήματα και ποιες ενασχολήσεις θα θεωρούνται περισσότερο σημαντικές γι’ αυτές και άρα θα έχουν και περισσότερους πόντους; Λογικά έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια οικονομική δυνατότητα και τις ίδιες ευκαιρίες να συλλέξουν τις μονάδες τους ε;
Ο νέος υπουργός παιδείας και το… βιβλίο του!
Ο νέος Υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης είχε κυκλοφορήσει το 1997 το βιβλίο "Σπάστε τη Σιωπή" σε πρόλογο του τότε δημοσιογράφου Θ. Ρουσσόπουλου, αποτελούμενο από συρραφή άρθρων και ομιλιών του ως στέλεχος των ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΟΝΝΕΔ.
Το βιβλίο επανακυκλοφόρησε φέτος την ημέρα της ψήφισης του νέου νόμου-πλαισίου σε εκδήλωση με παρουσιαστές τον (νυν υπουργό) Θ. Ρουσσόπουλο και τον δημοσιογράφο Ν. Χατζηνικολάου (ο Τράγκας πώς και έλειπε;). Ο νέος υπουργός αισθάνεται περήφανος, καθώς οι - δημοσιευμένες ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80 - απόψεις του υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων έχουν πλέον γίνει "ζήτημα αιχμής" για την κυβέρνηση...
Στον πρόλογο του, ο Θ. Ρουσσόπουλος παρατηρεί ότι ο συγγραφέας "ετοιμάζει το φυτίλι για την αρχή του τέλους μίας… δικτατορίας μετρίων".Στον πρόλογο του, ο ίδιος ο Ευρ. Σττυλιανίδης αναφέρει:
"Η έκδοση αυτού του βιβλίου είναι συλλογική απόφαση και υλοποίηση κοινής επιθυμίας όλων των φίλων και συνεργατών μου στην ΟΝΝΕΔ και τη ΔΑΠ - ΝΔΦΚ. (...) Σημαντικός σταθμός στη μέχρι τώρα τροχιά της γενιάς μας αποτελεί η πρόσφατη εκλογή στο αξίωμα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του πρώτου δηλαδή ΟΝΝΕΔίτη αρχηγού της φιλελεύθερης παράταξης."
Ακολουθεί μια σειρά ενδεικτικών αποσπασμάτων, τα οποία εκτός του ό,τι μεταφέρουν μεγάλο μέρος των απόψεων του συγγραφέα γύρω από ζητήματα παιδείας (και όχι μόνο), σκιαγραφούν με μοναδικό τρόπο την προσωπικότητα: Ευριπίδης Στυλιανίδης.
Διαβάζοντας τα αποσπάσματα αυτά πιστεύουμε ότι θα συμμεριστείτε την άποψή μας πως ανεπιφύλακτα έχουμε να κάνουμε με έναν πεφωτισμένο πολιτικό και πάνω από όλα άνθρωπο με υπέρμετρες κοινωνικές ευαισθησίες!
Η κρίση δική σας,
και ο Θεός βοηθός…
"Εμείς η νεολαία, οφείλουμε να αποδειχθούμε ο σπόρος που μέσα στον καρπό που σαπίζει, αποτελεί την ελπίδα μιας νέας ζωής. Η προηγούμενη γενιά έκανε την προσπάθεια της τα τελευταία τριάμισι χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν μπόρεσε όμως να αντέξει στο ρεύμα που δημιούργησε η δημαγωγία, ο λαϊκισμός και τα ταπεινά συμφέροντα.”
“(...)Στο μυαλό μας λοιπόν πρέπει να έχουμε την Ευρώπη, στην καρδιά μας την Ελλάδα και στην ψυχή μας την Ορθοδοξία."
Από τοποθέτηση που εκφωνήθηκε στις 5 Μαρτίου 1994 στη Θεσσαλονίκη στην προσυνεδριακή συνδιάσκεψη, που οργάνωσε η ΟΝΝΕΔ στα πλαίσια του 3ου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας, υπό τον τίτλο "Προτάσεις θεσμικού εκσυγχρονισμού".
"(...)Ο απρόσωπος χαρακτήρας της οικονομικής λογικής που συχνά σκοτώνει την ανθρώπινη ευαισθησία οδηγεί τους νέους σε "λύσεις" αδιέξοδες όπως τα ναρκωτικά, την ένταξη σε εξτρεμιστικές οργανώσεις π.χ. Αναρχικοί-Ναζί.”
“(...) Προτείνω λοιπόν:
- (...)Ο αριθμός των εισακτέων στα Πανεπιστήμια να ορίζεται ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς.
- (...)Να θεσπισθεί δια Νόμου φορολογική ελάφρυνση σε μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που κάνουν ήδη έρευνα, όπως στις Η.Π.Α.
- (...)Η παρουσίαση της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας, της εθνικής μας ταυτότητας, του ευρωπαϊκού μας προσανατολισμού πρέπει να τονιστούν τόσο απ' την εκπαιδευτική ύλη, όσο και απ' τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.”
Κεφάλαιο: "Το Όραμα και ο Ρόλος της Ελληνικής Νεολαίας στην Ευρώπη που Ενώνεται" (πολιτική παρεμβολή στη συνδιάσκεψη που οργάνωσε η Νέα Δημοκρατία στο ξενοδοχείο Intercontinental, 5 Απριλίου 1994).
“- (...) Προτείνουμε τη θεσμοθέτηση του Manager στη διοίκηση των δημοσίων ΑΕΙ και τον περιορισμό του Πρύτανη μόνο στην επιστημονική εκπροσώπηση του Ιδρύματος.
- (...) Η σύνδεση του Πανεπιστημίου με την παραγωγή θα συμβάλλει στην ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των νέων επιστημόνων.”
Κεφάλαιο "ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ - ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΙΣΧΥΡΗ", ομιλία στις 11 Δεκεμβρίου 1994 στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στην εθνική συνδιάσκεψη της Νέας Δημοκρατίας, ο γράφων ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ. (3 χρόνια μετά τη δολοφονία του Τεμπονέρα από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας Ι. Καλαμπόκα)
“-(...)Σ' όλες τις αναπτυγμένες χώρες σήμερα η ιδιωτική εκπαίδευση όχι μόνο κατέχει κύρια θέση, αλλά και σε πολλές απ' αυτές χρηματοδοτείται από το κράτος, παράλληλα με την Δημόσια Εκπαίδευση.”
“(...)Ο ανταγωνισμός που αναγκαία θα υπάρξει από την παράλληλη λειτουργία ιδιωτικών και δημόσιων ΑΕΙ θα συμβάλει και στην αναβάθμιση της Παιδείας. Αν μάλιστα το κράτος θεσπίσει ειδικά κίνητρα για τα αποδοτικότερα ΑΕΙ, τότε είναι που όλοι θα ριχτούν στη μάχη του δημιουργικού ανταγωνισμού. (...)Είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι ο ανταγωνισμός βρίσκεται στη βάση κάθε προόδου.”
“(...) Τι είναι κοινωνικά δίκαιο; Να έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά των πλουσίων να σπουδάζουν στο εξωτερικό ή μήπως να την έχουμε και εμείς με την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα; Πρέπει ή δεν πρέπει να έχουν όλοι το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών στη γνώση; (...)
Τέλος ας μη διαφεύγει πως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας μιας και θα χρειαστεί να στελεχωθούν από διοικητικούς υπαλλήλους και κατώτερο υπαλληλικό προσωπικό."
Από το άρθρο "Γιατί λέμε Ναι στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια", δημοσιεύθηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο 20 Απριλίου 1989.
"Μέσα στις αλήθειες που είναι ανάγκη να διακηρυχθούν στο λαό είναι ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν πριν αρχίσουν να βελτιώνονται. Αυτή είναι η συνταγή του φιλελευθερισμού και της νέας ηθικής που αυτός διδάσκει. Η πολιτική αυτή είναι μακροπρόθεσμη, αλλά αποτελεσματική και ειλικρινής. Μοιάζει με την έγκυο γυναίκα, που χρειάζεται να φθάσει στα όρια του ανθρώπινου πόνου για να νιώσει όμως μετά, όταν θα ακούει το πρώτο κλάμα του μικρού της, τη χαρά της δημιουργίας, που είναι και η μεγαλύτερη που υπάρχει.”
Από το άρθρο "ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΔΑΦΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΜΑΣ", δημοσιεύθηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο 4 Οκτωβρίου 1990.
Το βιβλίο του νέου υπουργού παιδείας καταφέρνει με ωμό τρόπο να αποτυπώσει τις απόψεις και κατά συνέπεια τις διαθέσεις (πάντα με μία σχετική απόκλιση) των ‘συντρόφων’ του και κατά συνέπεια του κόμματός του (πάντα με άξονα τον ‘εκσυγχρονισμό’ και τη ‘δημοκρατία των ίσων ευκαιριών’).
Πώς μπορούμε παρά να μην είμαστε, τουλάχιστον, καχύποπτοι αν όχι αντίθετοι απέναντι σε κάθε κίνηση του υπουργείου Παιδείας και κατά συνέπεια της φιλελεύθερης παράταξης;
Το βιβλίο επανακυκλοφόρησε φέτος την ημέρα της ψήφισης του νέου νόμου-πλαισίου σε εκδήλωση με παρουσιαστές τον (νυν υπουργό) Θ. Ρουσσόπουλο και τον δημοσιογράφο Ν. Χατζηνικολάου (ο Τράγκας πώς και έλειπε;). Ο νέος υπουργός αισθάνεται περήφανος, καθώς οι - δημοσιευμένες ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80 - απόψεις του υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων έχουν πλέον γίνει "ζήτημα αιχμής" για την κυβέρνηση...
Στον πρόλογο του, ο Θ. Ρουσσόπουλος παρατηρεί ότι ο συγγραφέας "ετοιμάζει το φυτίλι για την αρχή του τέλους μίας… δικτατορίας μετρίων".Στον πρόλογο του, ο ίδιος ο Ευρ. Σττυλιανίδης αναφέρει:
"Η έκδοση αυτού του βιβλίου είναι συλλογική απόφαση και υλοποίηση κοινής επιθυμίας όλων των φίλων και συνεργατών μου στην ΟΝΝΕΔ και τη ΔΑΠ - ΝΔΦΚ. (...) Σημαντικός σταθμός στη μέχρι τώρα τροχιά της γενιάς μας αποτελεί η πρόσφατη εκλογή στο αξίωμα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του πρώτου δηλαδή ΟΝΝΕΔίτη αρχηγού της φιλελεύθερης παράταξης."
Ακολουθεί μια σειρά ενδεικτικών αποσπασμάτων, τα οποία εκτός του ό,τι μεταφέρουν μεγάλο μέρος των απόψεων του συγγραφέα γύρω από ζητήματα παιδείας (και όχι μόνο), σκιαγραφούν με μοναδικό τρόπο την προσωπικότητα: Ευριπίδης Στυλιανίδης.
Διαβάζοντας τα αποσπάσματα αυτά πιστεύουμε ότι θα συμμεριστείτε την άποψή μας πως ανεπιφύλακτα έχουμε να κάνουμε με έναν πεφωτισμένο πολιτικό και πάνω από όλα άνθρωπο με υπέρμετρες κοινωνικές ευαισθησίες!
Η κρίση δική σας,
και ο Θεός βοηθός…
"Εμείς η νεολαία, οφείλουμε να αποδειχθούμε ο σπόρος που μέσα στον καρπό που σαπίζει, αποτελεί την ελπίδα μιας νέας ζωής. Η προηγούμενη γενιά έκανε την προσπάθεια της τα τελευταία τριάμισι χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν μπόρεσε όμως να αντέξει στο ρεύμα που δημιούργησε η δημαγωγία, ο λαϊκισμός και τα ταπεινά συμφέροντα.”
“(...)Στο μυαλό μας λοιπόν πρέπει να έχουμε την Ευρώπη, στην καρδιά μας την Ελλάδα και στην ψυχή μας την Ορθοδοξία."
Από τοποθέτηση που εκφωνήθηκε στις 5 Μαρτίου 1994 στη Θεσσαλονίκη στην προσυνεδριακή συνδιάσκεψη, που οργάνωσε η ΟΝΝΕΔ στα πλαίσια του 3ου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας, υπό τον τίτλο "Προτάσεις θεσμικού εκσυγχρονισμού".
"(...)Ο απρόσωπος χαρακτήρας της οικονομικής λογικής που συχνά σκοτώνει την ανθρώπινη ευαισθησία οδηγεί τους νέους σε "λύσεις" αδιέξοδες όπως τα ναρκωτικά, την ένταξη σε εξτρεμιστικές οργανώσεις π.χ. Αναρχικοί-Ναζί.”
“(...) Προτείνω λοιπόν:
- (...)Ο αριθμός των εισακτέων στα Πανεπιστήμια να ορίζεται ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς.
- (...)Να θεσπισθεί δια Νόμου φορολογική ελάφρυνση σε μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που κάνουν ήδη έρευνα, όπως στις Η.Π.Α.
- (...)Η παρουσίαση της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας, της εθνικής μας ταυτότητας, του ευρωπαϊκού μας προσανατολισμού πρέπει να τονιστούν τόσο απ' την εκπαιδευτική ύλη, όσο και απ' τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.”
Κεφάλαιο: "Το Όραμα και ο Ρόλος της Ελληνικής Νεολαίας στην Ευρώπη που Ενώνεται" (πολιτική παρεμβολή στη συνδιάσκεψη που οργάνωσε η Νέα Δημοκρατία στο ξενοδοχείο Intercontinental, 5 Απριλίου 1994).
“- (...) Προτείνουμε τη θεσμοθέτηση του Manager στη διοίκηση των δημοσίων ΑΕΙ και τον περιορισμό του Πρύτανη μόνο στην επιστημονική εκπροσώπηση του Ιδρύματος.
- (...) Η σύνδεση του Πανεπιστημίου με την παραγωγή θα συμβάλλει στην ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των νέων επιστημόνων.”
Κεφάλαιο "ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ - ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΙΣΧΥΡΗ", ομιλία στις 11 Δεκεμβρίου 1994 στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στην εθνική συνδιάσκεψη της Νέας Δημοκρατίας, ο γράφων ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ. (3 χρόνια μετά τη δολοφονία του Τεμπονέρα από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας Ι. Καλαμπόκα)
“-(...)Σ' όλες τις αναπτυγμένες χώρες σήμερα η ιδιωτική εκπαίδευση όχι μόνο κατέχει κύρια θέση, αλλά και σε πολλές απ' αυτές χρηματοδοτείται από το κράτος, παράλληλα με την Δημόσια Εκπαίδευση.”
“(...)Ο ανταγωνισμός που αναγκαία θα υπάρξει από την παράλληλη λειτουργία ιδιωτικών και δημόσιων ΑΕΙ θα συμβάλει και στην αναβάθμιση της Παιδείας. Αν μάλιστα το κράτος θεσπίσει ειδικά κίνητρα για τα αποδοτικότερα ΑΕΙ, τότε είναι που όλοι θα ριχτούν στη μάχη του δημιουργικού ανταγωνισμού. (...)Είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι ο ανταγωνισμός βρίσκεται στη βάση κάθε προόδου.”
“(...) Τι είναι κοινωνικά δίκαιο; Να έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά των πλουσίων να σπουδάζουν στο εξωτερικό ή μήπως να την έχουμε και εμείς με την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα; Πρέπει ή δεν πρέπει να έχουν όλοι το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών στη γνώση; (...)
Τέλος ας μη διαφεύγει πως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας μιας και θα χρειαστεί να στελεχωθούν από διοικητικούς υπαλλήλους και κατώτερο υπαλληλικό προσωπικό."
Από το άρθρο "Γιατί λέμε Ναι στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια", δημοσιεύθηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο 20 Απριλίου 1989.
"Μέσα στις αλήθειες που είναι ανάγκη να διακηρυχθούν στο λαό είναι ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν πριν αρχίσουν να βελτιώνονται. Αυτή είναι η συνταγή του φιλελευθερισμού και της νέας ηθικής που αυτός διδάσκει. Η πολιτική αυτή είναι μακροπρόθεσμη, αλλά αποτελεσματική και ειλικρινής. Μοιάζει με την έγκυο γυναίκα, που χρειάζεται να φθάσει στα όρια του ανθρώπινου πόνου για να νιώσει όμως μετά, όταν θα ακούει το πρώτο κλάμα του μικρού της, τη χαρά της δημιουργίας, που είναι και η μεγαλύτερη που υπάρχει.”
Από το άρθρο "ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΔΑΦΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΜΑΣ", δημοσιεύθηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο 4 Οκτωβρίου 1990.
Το βιβλίο του νέου υπουργού παιδείας καταφέρνει με ωμό τρόπο να αποτυπώσει τις απόψεις και κατά συνέπεια τις διαθέσεις (πάντα με μία σχετική απόκλιση) των ‘συντρόφων’ του και κατά συνέπεια του κόμματός του (πάντα με άξονα τον ‘εκσυγχρονισμό’ και τη ‘δημοκρατία των ίσων ευκαιριών’).
Πώς μπορούμε παρά να μην είμαστε, τουλάχιστον, καχύποπτοι αν όχι αντίθετοι απέναντι σε κάθε κίνηση του υπουργείου Παιδείας και κατά συνέπεια της φιλελεύθερης παράταξης;
Ασύμμετρος οίστρος...!
Κατάθεση ψυχής του διοικητή Πολύδωρα στον Ελληνικό λαό μετά τη σκληρή μάχη με τον ‘Στρατηγό Άνεμο’:
«Σας ζητώ να εκτιμήσετε, ειλικρινώς σας ζητώ να εκτιμήσετε, ειλικρινώς σας ζητώ να εκτιμήσετε, ότι πάσχουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως διοικητική δομή, από τους εργάτες του πεδίου. Ποιος θα δει την κομμένη γράνα, γράνα, που σημαίνει υδραγωγός, που καταστρέφει το νερό.. (διορθώνει:) το έδαφος, και ύστερα κόβει, γλύφει και κόβει την άσφαλτο, και θα έρθουμε εμείς ύστερα οι συβαρίτες πολιτικοί, της μαλθακότητας και της τρυφηλότητας, και των σχεδιασμάτων...(γελάει) Εχασαν, έχασαν από τον Κρότωνα... Θα έρθουν οι συβαρίτες πολιτικοί να πουν: εδώ τα δισεκατομμύρια στην Τσακώνα πρέπει να καταβληθούν τάχιστα γιατί ο δρόμος Τριπόλεως—Καλαμάτας κάνει, εξαιτίας της διακοπής από το νερό... αλλά και στη Μαλακάσα το ίδιο έγινε!»
«Σας ζητώ να εκτιμήσετε, ειλικρινώς σας ζητώ να εκτιμήσετε, ειλικρινώς σας ζητώ να εκτιμήσετε, ότι πάσχουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως διοικητική δομή, από τους εργάτες του πεδίου. Ποιος θα δει την κομμένη γράνα, γράνα, που σημαίνει υδραγωγός, που καταστρέφει το νερό.. (διορθώνει:) το έδαφος, και ύστερα κόβει, γλύφει και κόβει την άσφαλτο, και θα έρθουμε εμείς ύστερα οι συβαρίτες πολιτικοί, της μαλθακότητας και της τρυφηλότητας, και των σχεδιασμάτων...(γελάει) Εχασαν, έχασαν από τον Κρότωνα... Θα έρθουν οι συβαρίτες πολιτικοί να πουν: εδώ τα δισεκατομμύρια στην Τσακώνα πρέπει να καταβληθούν τάχιστα γιατί ο δρόμος Τριπόλεως—Καλαμάτας κάνει, εξαιτίας της διακοπής από το νερό... αλλά και στη Μαλακάσα το ίδιο έγινε!»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
