Απόσπασμα από το μυθιστόρημα 'Το πλοίο των νεκρών', B.Traven, 1926Δύο άντρες με εφ' όπλου λόγχη με συνόδεψαν. Έτσι μπήκα στην Ισπανία. Με κάθε στρατιωτική τιμή. Με ευχαρίστησε πολύ που έφτασα στη Βαρκελώνη. Που και που είχα κάποιες δυσκολίες όταν μου ζητούσαν τα χαρτιά μου. Καθώς όμως όλες οι φυλακές ήταν φίσκα από πολιτικούς κρατούμενους, δεν υπήρχε θέση για μένα και μ' άφηναν στην ησυχία μου.
Πράγματι στη Βαρκελώνη υπήρχαν πολλά πλοία από όλες τις χώρες και υπό όλες τις σημαίες. Ντουζίνες πλοία. Σε πολλά μάλιστα υπήρχε έλλειψη στο πλήρωμα. Όμως: "Έχετε ναυτικό φυλλάδιο;" "Δυστυχώς, όχι". "Δεν μπορούμε να σας προσλάβουμε. Είναι παράνομο. Και τα πράγματα έχουν σφίξει. Δοκιμάστε αλλού".
Δοκίμαζα λοιπόν και πάλι και πάλι. Θέση ούτε για δείγμα. Και στην αναζήτηση του δείγματος περιφερόμουν από δω κι από κει.
Μια μέρα περνούσα από ένα μεγάλο κτήριο κι άκουσα κραυγές, ουρλιαχτά και κλάματα να βγαίνουν από μέσα. "Τι τρέχει;", ρώτησα κάποιον διαβάτη. "Είναι οι στρατιωτικές φυλακές", μου είπε. "Μα γιατί φωνάζουν τόσο σπαρακτικά εκεί οι άνθρωποι;"
Μια μέρα περνούσα από ένα μεγάλο κτήριο κι άκουσα κραυγές, ουρλιαχτά και κλάματα να βγαίνουν από μέσα. "Τι τρέχει;", ρώτησα κάποιον διαβάτη. "Είναι οι στρατιωτικές φυλακές", μου είπε. "Μα γιατί φωνάζουν τόσο σπαρακτικά εκεί οι άνθρωποι;"
"Οι άνθρωποι; Αυτοί δεν είναι άνθρωποι. Είναι κομμουνιστές". "Μα δε χρειάζεται να ουρλιάζουν επειδή είναι κομμουνιστές". "Δεν πάει ο νου σας γιατί ουρλιάζουν; Τους βασανίζουν". "Μα για ποιο λόγο;"
"Αφου είναι κομμουνιστές". "Μου το ξανάπατε". "Γι' αυτό τους σκοτώνουν στο ξύλο. Μέχρι το βράδυ τους αποτελειώνουν και τους θάβουν". "Εγκληματίες είναι;" "Όχι, κομμουνιστές".
"Αφου είναι κομμουνιστές". "Μου το ξανάπατε". "Γι' αυτό τους σκοτώνουν στο ξύλο. Μέχρι το βράδυ τους αποτελειώνουν και τους θάβουν". "Εγκληματίες είναι;" "Όχι, κομμουνιστές".
"Και γι' αυτό τους βασανίζουν και τους σκοτώνουν;"
"Ναι, θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω. Τίποτα δεν τους αρέσει. Ζητούν να μας κάνουν όλους σκλάβους έτσι που να μην μπουρούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Το κράτος και μόνο αυτό πρέπει να κάνει τα πάντα κι όλοι μας πρέπει να δουλεύουμε για το κράτος. Εμείς όμως δεν το θέλουμε. Θέλουμε να δουλεύουμε, όταν θέλουμε, όπως θέλουμε, όπου θέλουμε και σε ό,τι θέλουμε. Κι όταν δεν θέλουμε αλλά θέλουμε να πεθάνουμε στην πείνα, δεν θέλουμε κανέναν ν' ανακατεύεται. Οι κομμουνιστές όμως θέλουν να μπερδεύονται συνέχεια στα πόδια μας. Καλά τους κάνουν και τους σκοτώνουν".
"Ναι, θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω. Τίποτα δεν τους αρέσει. Ζητούν να μας κάνουν όλους σκλάβους έτσι που να μην μπουρούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Το κράτος και μόνο αυτό πρέπει να κάνει τα πάντα κι όλοι μας πρέπει να δουλεύουμε για το κράτος. Εμείς όμως δεν το θέλουμε. Θέλουμε να δουλεύουμε, όταν θέλουμε, όπως θέλουμε, όπου θέλουμε και σε ό,τι θέλουμε. Κι όταν δεν θέλουμε αλλά θέλουμε να πεθάνουμε στην πείνα, δεν θέλουμε κανέναν ν' ανακατεύεται. Οι κομμουνιστές όμως θέλουν να μπερδεύονται συνέχεια στα πόδια μας. Καλά τους κάνουν και τους σκοτώνουν".
Κάθε εποχή και κάθε χώρα έχει, όσο πολιτισμένη κι αν είναι, τους δικούς της διωγμούς χριστιανών, τις δικές της πυρές για τους αιρετικούς, το δικό της κυνήγι μαγισσών. Θλίβερο, αξιοθρήνητο αλλά γνήσια ανθρώπινο είναι οι διωκόμενοι του χθες να μεταβάλλονται σήμερα σε κτηνώδεις διώκτες.
Και ανάμεσα στους κτηνώδεις διώκτες εξέχουσα θέση καταλαμβάνουν σήμερα οι κομμουνιστές. Όσοι αντιστέκονται, όσοι πιέζουν, διώκονται πάντοτε. Ο άνθρωπος που πριν πέντε χρόνια ήρθε μετανάστης στην Αμερική και χθες απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα κραυγάζει σήμερα, πιο άγρια από όλους: "Σφραγίστε τα σύνορα, μην αφήνετε κανέναν άλλον να μπει". Κι ωστόσο όλοι τους, του Προέδρου μη εξαιρουμένου, είναι μετανάστες και παιδιά μεταναστών...
Γιατί να κυνηγάς τη δουλειά; Βρίσκεις τον εργοδότη και σ' αντιμετωπίζει σαν ενοχλητικό ζητιάνο. "Δεν έχω τώρα καιρό, περάστε αργότερα". Αν όμως πει κάποια στιγμή ο εργαζόμενος "Δεν έχω τώρα καιρό ή διάθεση να δουλέψω για σας", τότε έχουμε επανάσταση, ανεργία, κλονίζονται τα θεμέλια της ευημερίας, έρχεται η αστυνομία ή και ολόκληρα συντάγματα στρατού και προτείνουν τα αυτόματα. Στ' αλήθεια μερικές φορές το να ζητάς δουλειά είναι μεγαλύτερη ντροπή από το να ζητιανεύεις. Μπορεί όμως ο καπετάνιος να κουμαντάρει μόνος του το καράβι χωρίς τους εργάτες; Μπορεί ο μηχανικός να κατασκευάσει μόνος του τις μηχανές χωρίς τους εργάτες; Ο εργάτης όμως είναι υποχρεωμένος να ζητιανεύει για δουλειά, να στέκει σα δαρμένο σκυλί στη γωνία, να γελάει με το πιο ηλίθιο καλαμπούρι του εργοδότη, κι ας μην έχει διάθεση για γέλια, μόνο και μόνο για να μη χαλάσει το κέφι του μηχανικού ή του του αφεντικού ή του προισταμένου, όποιος τέλος πάντων λέει τη μαγική λέξη "προσλαμβάνεστε!"
Αν είμαι υποχρεωμένος να σκύψω με τέτοια δουλοπρέπεια το κεφάλι για να βρω δουλειά, προτιμώ να ζητιανέψω για τα αποφάγια ενός πανδοχείου. Ο μάγειρας δε θα δείξει τόση περιφρόνηση όση κάποιοι άνθρωποι απ' τους οποίους ζήτησα δουλειά.
" Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.
Οι σύγχρονοι μονομάχοι σε χαιρετούν.
Ω! Καπιταλισμέ, καινούριε Καίσαρα! "
Οι σύγχρονοι μονομάχοι σε χαιρετούν.
Ω! Καπιταλισμέ, καινούριε Καίσαρα! "
