«Φυσιολογικό είναι», απάντησε με ένα ανάλογο χαμόγελο ο αναρχικός. «Μην ξεχνάς ότι η ηλικία μου συγκρινόμενη με τη δική σου είναι πολύ μικρή. Εγώ δεν έχω μάθει ακόμα να περπατώ σωστά, ενώ εσύ σε λίγο θα θες μαγκούρα».
«Ναι, αλλά δεν είσαι μόνο λόγια», συνέχισε χωρίς χαμόγελο αυτή τη φορά ο αρχικός, «κάνεις και ζημιές».
«Όλα τα μικρά παιδιά κάνουν ζημιές», απάντησε διατηρώντας το χαμόγελό του ο αναρχικός. «Ιδίως άμα θυμώνουν».
«Τότε όμως», κατέληξε βλοσυρός ο αρχικός, «τρώνε το ξύλο τους κι ησυχάζουν».
«Ότι τρώνε το ξύλο τους δεν το αμφισβητεί κανείς. Ησυχάζουν όμως;»
«Θέλουν δε θέλουν θα ησυχάσουν, αλλιώς θα φάνε κι άλλο», απάντησε αυστηρά κι αποφασιστικά ο αρχικός. «Το ερώτημα όμως δεν είναι αυτό. Το ερώτημα είναι πότε επιτέλους θα σταματήσουν αυτά τα καμώματα».
«Μα φυσικά όταν θα έχω μεγαλώσει», αποκρίθηκε πάντα χαμογελαστός ο αναρχικός.
«Τότε σκοπεύεις να σταματήσεις να μιλάς και να ονειροπολείς σαν μικρό παιδί;»
«Δεν το ξέρω αυτό. Πολλοί μεγάλοι μιλούν και ονειροπολούν σαν μικρά παιδιά».
«Τότε σκοπεύεις να σταματήσεις τουλάχιστον τις ζημιές;»
«Ούτε αυτό το ξέρω. Πολλοί μεγάλοι κάνουνε ζημιές και μάλιστα πολύ χειρότερες».
«Ε, τότε, τι θα αλλάξει;» φώναξε θυμωμένα ο αρχικός.
«Θα σταματήσω να τρώω ξύλο», απάντησε ακόμα πιο χαμογελαστός ο αναρχικός.
«Γιατί;»
«Γιατί όταν εγώ θα έχω μεγαλώσει, εσύ θα έχεις πεθάνει».
Ο αναρχικός χαμογέλασε ξαφνιασμένος, σκέφτηκε λίγο και ανασήκωσε τους ώμους του. Ο αρχικός κούνησε το κεφάλι του και συνέχισε την απομάκρυνσή του.
Την ώρα που έστριβε στη γωνία άκουσε πίσω του τη φωνή του αναρχικού: «Δε μου λες, τότε που ήσουν μικρό παιδί, υπήρχαν μεγάλοι;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου