Χαιρετισμός στους εξεγερμένους

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ, Luther Blisset, απόσπασμα
. . .

Μίλχαουζεν, 15 Φεβρουαρίου 1525

Στο κεντρικό κλίτος δεν πέφτει καρφίτσα. Ο κόσμος είναι πατείς με πατώ σε ακόμα και στη μικρή πλατεία απέναντι απ’ την εκκλησία. Από τον άμβωνα ο Δάσκαλος περιφέρει το βλέμμα του σε κείνη τη θάλασσα από μάτια και αντλεί τη δύναμη για το λόγο του. Γρήγορα απλώνεται σιωπή.

- Η ευλογία του Θεού ας κατέλθει εφ’ υμών, αδελφοί και αδελφές, για να σας επιτρέψει να ακούσετε αυτά τα λόγια με καρδιά ακλόνητη και ανοιχτή.

Όλοι κρατάνε την ανάσα τους.

- Σήμερα μέσα στα παλάτια και τα μοναστήρια, τρίζουν τα δόντια και βγάζουν αφρούς εναντίον σας. Οι βρισιές και οι βλαστήμιες που οι ευγενείς και οι μοναχοί ξεστομίζουν εναντίον της πόλης σας ας μην πτοήσουν το φρόνημά σας. Εγώ, ο Τόμας Μίντσερ, χαιρετίζω σε σας, σ’ αυτό το μέγα πλήθος που συγκεντρώθηκε σήμερα, το δοξασμένο και επιτέλους εξεγερμένο Μίλχαουζεν!

Ο λαός ανταποδίδει το χαιρετισμό με ζωηρές επευφημίες.

- Ακούστε με. Τώρα νιώθετε άβολα από τα ανυπόστατα κουτσομπολιά και τα πικρόχολα και οργισμένα σχόλια εκείνων που ανέκαθεν σας καταπιέζουν: ηγεμόνες, χοντροί ηγούμενοι, δεσποτάδες, προύχοντες της πόλης. Ακούτε τις φωνασκίες τους εκεί έξω, κάτω από τα τείχη; Είναι τ’ αλυχτίσματα σκυλιών που τους κόπηκαν τα πόδια, αδελφοί και αδελφές. Μάλιστα, τα σκυλιά που με τις ορδές των στρατιωτών τους, των φοροεισπρακτόρων τους, μας έμαθαν τι εστί φόβος, μας έμαθαν πάντοτε να υπακούμε, να υποκλινόμαστε μπροστά τους, να τους προσκυνάμε όπως οι δούλοι τους αφέντες. Αυτοί που μας χάρισαν την αβεβαιότητα, την πείνα, τους φόρους, τις αγγαρείες… Αυτοί σήμερα, αδελφοί μου, κλαίνε από οργή, γιατί ο λαός του Μίλχαουζεν ξεσηκώθηκε... 

Αν ένας από σας αρνιόταν να τους πληρώσει την εισφορά του ή να τους υποβάλει τα σέβη του κατά πως έπρεπε, ήταν ικανοί να βάλουν τους μπράβους τους να τον μαστιγώσουν, να τον φυλακίσουν ή να τον θανατώσουν. Σήμερα, όμως, εσείς εδώ είστε χιλιάδες. Και δεν μπορούν πια να σας μαστιγώσουν, γιατί τώρα εσείς κρατάτε το μαστίγιο, δεν μπορούν πια να σας φυλακίσουν, γιατί καταλάβατε τις φυλακές και ξεπατώσατε τις πόρτες, δε θα μπορούν πια να σας σκοτώσουν ούτε να κλέβουν από τον Κύριο την ευλάβεια του λαού Του, γιατί ο λαός Του είναι στο πόδι και στρέφει το βλέμμα προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Κανένας δε θα μπορεί πια να σας λέει “κάνε αυτό, κάνε εκείνο”, γιατί από σήμερα θα ζείτε εν συναλληλία και κοινωνία, σύμφωνα με την τάξη που ευαρεστεί τον Κύριο, και δε θα υπάρχει πια διάκριση ανάμεσα σ’ αυτόν που δουλεύει τη γη κι εκείνον που απολαμβάνει τ’ αγαθά, αφού όλοι θα δουλεύουν τη γη και θα απολαμβάνουν τ’ αγαθά της από κοινού, ως αδελφοί. Και ο κύριος θα δοξάζεται, αφού δε θα υπάρχουν πια αφεντικά!

‘Αλλο ένα βουητό ενθουσιασμού αντηχεί στο μεγάλο τύμπανο της αψίδας και μοιάζει με κραυγή δέκα χιλιάδων ανθρώπων.

- Το Μίλχαουζεν είναι η πέτρα του σκανδάλου για τους ασεβείς της Γης, είναι η προειδοποίηση της οργής του Θεού που ετοιμάζεται να τους σαρώσει και γι’ αυτό ακριβώς τρέμουνε σαν τα σκυλιά. Αλλά αυτή εδώ η πόλη δεν είναι μόνη της. Καθ’ όλη τη διαδρομή που έκανα από τη Βασιλεία μέχρις εδώ, παντού, σε κάθε οικισμό, σε κάθε χωριό, από το Μέλανα Δρυμό μέχρι τη Θουριγγία, είδα τους χωρικούς να ξεσηκώνονται με όπλο την πίστη τους. Μετά από σας, δειλά-δειλά σχηματίζονται στρατιές ταπεινών και καταφρονεμένων που θέλουν να σπάσουν τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Περιμένουν μόνο το σύνθημα. Εσείς θα είστε οι πρώτοι. Να κάνετε αυτό που πολλοί σε άλλα μέρη διστάζουν ακόμα από φόβο να κάνουν. Να είστε όμως σίγουροι πως το παράδειγμά σας θα το ακολουθήσουν κι άλλες πολιτείες, γειτονικές, ή τόσο μακρινές που αγνοούμε ακόμα και τ’ όνομά τους. Εσείς πρέπει να χαράξετε το δρόμο αυτής της παράτολμης πράξης. Εγώ χαιρετίζω για λογαριασμό σας το ελεύθερο Μίλχαουζεν, την πόλη πάνω στην οποία ο Θεός απόθεσε το βλέμμα Του και την ευλογία Του, την πόλη όπου οι ταπεινοί θα πάρουν εκδίκηση σε βάρος των ασεβών της Γης! Η ελπίδα του κόσμου ξεκινά από δω, αδελφοί μου, ξεκινά από σας!

Τα τελευταία λόγια καλύπτονται από ένα πανδαιμόνιο, ο Δάσκαλος Τόμας αναγκάζεται να φωνάξει με όλη του τη δύναμη. Πηδώ κι εγώ στη μέση εκείνης της χαράς. Δεν πρόκειται να μας ξαναδιώξουν από καμιά πόλη.