. . .
Μίλχαουζεν, 15 Φεβρουαρίου 1525
Στο κεντρικό κλίτος δεν πέφτει καρφίτσα. Ο κόσμος είναι πατείς με πατώ σε ακόμα και στη μικρή πλατεία απέναντι απ’ την εκκλησία. Από τον άμβωνα ο Δάσκαλος περιφέρει το βλέμμα του σε κείνη τη θάλασσα από μάτια και αντλεί τη δύναμη για το λόγο του. Γρήγορα απλώνεται σιωπή.
- Η ευλογία του Θεού ας κατέλθει εφ’ υμών, αδελφοί και αδελφές, για να σας επιτρέψει να ακούσετε αυτά τα λόγια με καρδιά ακλόνητη και ανοιχτή.
Όλοι κρατάνε την ανάσα τους.
- Σήμερα μέσα στα παλάτια και τα μοναστήρια, τρίζουν τα δόντια και βγάζουν αφρούς εναντίον σας. Οι βρισιές και οι βλαστήμιες που οι ευγενείς και οι μοναχοί ξεστομίζουν εναντίον της πόλης σας ας μην πτοήσουν το φρόνημά σας. Εγώ, ο Τόμας Μίντσερ, χαιρετίζω σε σας, σ’ αυτό το μέγα πλήθος που συγκεντρώθηκε σήμερα, το δοξασμένο και επιτέλους εξεγερμένο Μίλχαουζεν!
Ο λαός ανταποδίδει το χαιρετισμό με ζωηρές επευφημίες.
- Ακούστε με. Τώρα νιώθετε άβολα από τα ανυπόστατα κουτσομπολιά και τα πικρόχολα και οργισμένα σχόλια εκείνων που ανέκαθεν σας καταπιέζουν: ηγεμόνες, χοντροί ηγούμενοι, δεσποτάδες, προύχοντες της πόλης. Ακούτε τις φωνασκίες τους εκεί έξω, κάτω από τα τείχη; Είναι τ’ αλυχτίσματα σκυλιών που τους κόπηκαν τα πόδια, αδελφοί και αδελφές. Μάλιστα, τα σκυλιά που με τις ορδές των στρατιωτών τους, των φοροεισπρακτόρων τους, μας έμαθαν τι εστί φόβος, μας έμαθαν πάντοτε να υπακούμε, να υποκλινόμαστε μπροστά τους, να τους προσκυνάμε όπως οι δούλοι τους αφέντες. Αυτοί που μας χάρισαν την αβεβαιότητα, την πείνα, τους φόρους, τις αγγαρείες… Αυτοί σήμερα, αδελφοί μου, κλαίνε από οργή, γιατί ο λαός του Μίλχαουζεν ξεσηκώθηκε...
