Από το μυθιστόρημα "Αναρχικοί και ονειροπόλοι" του Μαουρίτσιο Ματζάνι
Ήταν λοιπόν αυτός ο κοκκινολαίμης, τόσο μικρός, που χωρούσε στην παλάμη του ενός χεριού, αλλά είχε τις δικιές του ιδέες και κανείς δεν κατάφερε να του τις βγάλει απ' το κεφάλι. Ήθελε να πετάει εδώ κι εκεί, να βλέπει τον κόσμο, να τσιμπολογάει όπου έβρισκε να χορτάσει την πείνα του και καθόλου δεν του άρεσε που του' χαν ορίσει τη θεσούλα του και το θέμα είχε λήξει.
Έτσι μια μέρα, πήρε το θάρρος και παρουσιάστηκε στον κύριο γεράκι, τον βασιλιά των πουλιών του δάσους. "Θα ήθελα την άδεια, εξοχότατε, να πηγαίνω λιγουλάκι όπου μου αρέσει, άλλωστε δε θα ενοχλούσα κανέναν, μικρούλης όπως είμαι." Έτσι του' πε, και στο μεταξύ έτρεμε και το τελευταίο πουπουλάκι του. Το γεράκι σκοτείνιασε αμέσως και είπε χοντραίνοντας τη φωνή του: "Αυτή η υπόθεση δε μ' αρέσει καθόλου. Πρέπει να βάλεις μυαλό και να πάψεις να ενοχλείς με τις απαιτήσεις σου. Δίνε του ή αλλιώς φωνάζω τις καρακάξες". Και λέγοντας αυτά, χωρίς καν να το πάρει είδηση, του έδωσε μια με το πόδι και του μάτωσε τη φτερούγα του.
Το πλήρωσε ακριβά εκέινο το πουλάκι το πάθος του για ελευθερία. Μα πεισματάρικο καθώς ήταν, σε δυο τρεις μέρες ήταν πάλι στον αέρα και πετούσε. Κακήν κακώς βέβαια και θεόστραβα, σέρνωντας την πληγωμένη του φτερούγα. Έμοιαζε με παλιάτσο, τόσο αστείος ήταν, με τον τρόπο που είχε βρει να πετάει μόνο μ' ένα φτερό. Κι όλα τα πουλιά δώσ' του να γελάνε. Κι έσκαγαν στα γέλια το γεράκι και οι καρακάξες του. Έτσι που, από τα πολλά γέλια, κανείς δεν έπαιρνε είδηση ότι κάθε μέρα που περνούσε ο κοκκινολαίμης πετούσε όλο και λίγο ψηλότερα, όλο και λίγο μακρύτερα από το μέρος που του' χαν ορίσει. Και τη μέρα που το γεράκι το κατάλαβε, ο κοκκινολαίμης πετούσε πια τόσο ψηλά, που από κει πάνω άρχισε να βομβαρδίζει τον βασιλιά των πουλιών στο κεφάλι με σκατούλες."
