Αναστροφή: Μαΐου 2009

Δυο λόγια από την Αναστροφή…

Ας αρχίσουμε με κάποια δεδομένα για τη σχολή μας.

α Όλες οι αποφάσεις (όπως και στο σύνολο των σχολών) παίρνονται κυρίως από τη συνέλευση του κάθε τμήματος, η οποία απαρτίζεται από όλους τους καθηγητές και όλους τους εκλεγμένους εκπροσώπους των φοιτητών, ο αριθμός των οποίων ορίζεται ως ο μισός του αντίστοιχου αριθμού των καθηγητών.

Οι αποφάσεις, λοιπόν, σχετικά με τη λειτουργία του κάθε τμήματος και τελικά όλου του πανεπιστημίου λαμβάνονται στην ουσία από τους καθηγητές αφού, και η διάθεση να υπάρχει, ελάχιστο ρόλο μπορεί να παίξει η συμβολική παρουσία φοιτητών στα συμβούλια.

Και δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να αποδειχθεί ότι (γενικά μιλώντας) το ‘καθηγητικό’ και το ‘φοιτητικό συμφέρον’ είναι ξεκάθαρα συγκρουόμενα. Τα παραδείγματα πολλά από τη σχολή μας, όπως η εφαρμογή του νέου νόμου-πλαίσιο, η κατάργηση των ειδικών εξεταστικών για τους επί πτυχίω φοιτητές, το ζήτημα των μεταγραφών στο τμήμα Γεωγραφίας και πολλά άλλα… Οι σχέσεις που συνδέουν τις δύο αυτές ιδιότητες (του καθηγητή και του φοιτητή) είναι εκ φύσεως σε μεγάλο βαθμό εξουσιαστικές και σχέσεις εξάρτησης. Από κει και πέρα μένει να δούμε σε ποιο βαθμό θα καταχραστεί την εξουσία που του παρέχεται απλόχερα ο κάθε καθηγητής πλέον σαν άτομο.

β Αναμφισβήτητη είναι η έντονη αδιαφορία και αποστασιοποίηση της συντριπτικής μας πλειοψηφίας τόσο γύρω από το σύνολο σχεδόν των ζητημάτων της σχολής όσο και για τη λήψη των αποφάσεων σχετικά με τα ζητήματα αυτά. Τα αίτια αυτής της κατάστασης απάθειας είναι μάλλον επισφαλές να προσδιοριστούν σε δυο γραμμές. Το σίγουρο είναι ότι η περίπτωσή μας δεν είναι ένα ακόμα ‘μεμονωμένο περιστατικό’, αλλά αντίθετα αποτελούμε απλώς μέρος της ισοπεδωτικής κοινωνίας των ανθρώπων του άμεσου προσωπικού συμφέροντος και της παράλληλης αδιαφορίας για οτιδήποτε πέρα από αυτό.

γ Άμεση συνέπεια του παραπάνω είναι η απαξίωση της συνέλευσης των φοιτητών από τους ίδιους τους φοιτητές (με την ελάχιστη συμμετοχή αλλά και την υπερβολικά μικρή συχνότητα) και η ανυπαρξία ισχυρού συλλογικού λόγου και δράσης (πέρα από μερικές αξιοσημείωτες εξαιρέσεις όπως οι κινητοποιήσεις και οι καταλήψεις του 2006 και του 2007). Σαν αποτέλεσμα προκύπτει η μηδαμινή τάση για διεκδικήσεις (πέρα από ελάχιστες περιπτώσεις φοιτητών ή ομάδων φοιτητών).

δ Ο ιστορικός ρόλος των εκπροσώπων στο Χαροκόπειο.

Απ’ όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε στη σχολή μας έχουν κατά καιρούς κάνει την εμφάνισή τους έξι κατηγορίες φοιτητικών εκπροσώπων:

- φοιτητές που έβλεπαν τις φοιτητικές εκλογές σαν συνέχιση του 15μελούς στο λύκειο

- φοιτητές που έβαζαν υποψηφιότητα επειδή απλά κάποιος έπρεπε να βάλει χωρίς καμία διάθεση να ασχοληθούν

- άλλοι που ζητούσαν ψήφους με στόχο την προβολή και το προσωπικό όφελος, είτε μέσω των αυξημένων επαφών με τους καθηγητές είτε μέσα από τη διοργάνωση πάρτυ και χορών για χρηματικά κέρδη

- άλλοι πάλι με ή χωρίς διάθεση να ασχοληθούν που είχαν ως παράλληλο στόχο την προώθηση του πολιτικού κόμματος στο οποίο ανήκαν ή υποστήριζαν

- μερικοί φοιτητές που έβλεπαν την εκλογή τους και τη νέα τους θέση σαν ευθύνη και ήταν αποφασισμένοι να ασχοληθούν

- και τέλος, κάποιοι που θεωρούσαν τις εκλογές αναγκαίο κακό και είχαν ως στόχο την ενδυνάμωση του συλλογικού λόγου των φοιτητών και τη μετάδοση της διάθεσής τους για ενασχόληση με τα ζητήματα της σχολής σε όσο το δυνατόν περισσότερους άλλους.

Στην τελευταία κατηγορία προσπαθήσαμε οι φοιτητές της αναστροφής να ανήκουμε καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του χρόνου.

Όπως και να’ χει όμως, όποιες κι αν είναι οι αρχικές επιδιώξεις του υποψήφιου εκπρόσωπου και της παράταξής του, στα μάτια μας πλέον η θεσμοθετημένη εκλογική διαδικασία αποδεικνύεται:

αρχικά ανώφελη, καθώς ελάχιστα αιτήματα μπορούν να πραγματωθούν μέσα από τον εξίσου θεσμοθετημένο τρόπο λήψης αποφάσεων

έπειτα επικίνδυνη, καθώς δεδομένης της χαρακτηριστικής μας αδιαφορίας μετατρέπεται από απλή εκλογή απλών αντιπροσώπων σε διαδικασία ανάθεσης των βασικών μας αρμοδιοτήτων σε μια χούφτα άτομα (μισούς από τους καθηγητές για την ακρίβεια)

και καταλήγει επιβλαβής, όταν οδηγεί στη δημιουργία μιας κλίκας φοιτητών-εκπροσώπων που ανανεώνεται κάθε χρόνο, η οποία συνδιαλέγεται με τους καθηγητές, τους προέδρους και τους πρυτάνεις και συντελεί στην ολική αποστασιοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Σκεπτόμενοι όλα αυτά...

Αρνούμαστε να λάβουμε μέρος, όπως κάναμε πέρσι, στον εκλογικό χορό.

Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε ως ορθή τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στις σχολές με τη συμμετοχή μας στις εκλογές.

Αρνούμαστε να δηλώσουμε υποταγή στους θεσμούς, τα καταστατικά, τους προέδρους και τα υπουργεία.

Αρνούμαστε να δώσουμε αλλά και να δεχτούμε κάθε είδους εξουσιοδότηση, επιστρέφοντας και αυτήν που κάποιοι φοιτητές μας έδωσαν πέρσι στους ίδιους.

Η αναστροφή, επιμένοντας να απορρίπτει ενστικτωδώς κάθε είδους κομματική προσκόλληση, συνεχίζει πλέον τη δράση της στη σχολή όπως ακριβώς ξεκίνησε, σαν μια ομάδα φοιτητών που νιώθει ‘ανασφάλεια’ μέσα στο ‘ασφαλιστικό σύστημα’ που μας περιβάλλει, παραμένοντας ανοιχτή για κάθε ‘ανασφαλή’ χαροκοπίτη και χαροκοπίτισσα.

… ‘ανασφάλεια’ σε ένα ‘ασφαλιστικό σύστημα’ στο οποίο πολιτικοί και κυβερνήσεις ψηφίζονται για να εκπροσωπούν και να υπηρετούν τραπεζίτες και πολυεθνικές..

σε ένα ‘ασφαλιστικό σύστημα’ που η ιδιωτικοποίηση και ο ανταγωνισμός θεωρούνται μονόδρομος για την ανάπτυξη..

σε ένα ‘ασφαλιστικό σύστημα’ που η ιδιότητα του αφεντικού θεωρείται αυτοσκοπός..

‘ανασφάλεια’ σε ένα σύστημα που έχει για προστάτες και φύλακες της τάξης του δολοφόνους και έμπορους ναρκωτικών..

σε ένα σύστημα που το άσυλο φαντάζει περιττό και παράλογο..

‘ανασφάλεια’ σε έναν κόσμο που ο θεός άλλαξε όνομα και λέγεται ευρώ..

έναν κόσμο, που όπου και να τον αγγίξεις κολλάς βία, αδικία και εκμετάλλευση…

Ένα περσινό μας κείμενο τελείωνε ως εξής:

Η κίνηση της αναστροφής δεν επιζητά απλά την ψήφο σου..

Επιδιώκει τη συμμετοχή σου…

Επιδιώκει την κινητοποίηση όλων μας!

Φέτος θα κλείσουμε λίγο διαφορετικά..

Οι φοιτητές της αναστροφής δεν ζητάμε την ψήφο σου.